Auteursarchief: Barbaramama

Seasons ~ Herfst

Ik hou van de herfst…
In het bos, met al die prachtige kleuren, kan ik zomaar opeens volschieten.
Zo mooi vind ik het. Dit seizoen raakt me…

IMG_0490

De roerige St. Michaelstijd gaat langzaam over in wat meer rust….
En heftig was het dit jaar! Heel wat draken moesten verslagen. De strijd was dit jaar zo hevig dat ik soms dacht dat ik sommige gevechten zou verliezen.

Zo bijzonder dat dit zich elk jaar weer herhaalt. Het hoort bij de kringloop van het jaar.

Nu de draken allemaal zijn verslagen, of in ieder geval zijn bevochten wordt het tijd voor de “weg naar binnen”….

IMG_4697

Hoe heftiger de Michaelstijd was, hoe groter de behoefte aan deze reis. Tenminste, zo ervaar ik het. Soms moet ik daar bewust wat zintuigen voor sluiten; mezelf afschermen voor sommige prikkels van buitenaf. Klinkt dat zweverig? Misschien wel maar in de praktijk betekent dat niets anders dan meer thuis zijn; meer even niets; meer rust nemen. Ik merk ook dat ik bewust minder nieuws volg. Niet dat het me niets kan schelen hoor maar ik kies ervoor om niet alles door te laten dringen; niet alles binnen te laten komen.

IMG_4706

Met alles wat al binnen IS ga ik de komende tijd aan de slag. Ik probeer alles weer te relativeren en de rust te vinden in mijzelf. “De weg naar binnen maken” betekent voor mij VOELEN. Meer luisteren naar mijn gevoel en minder naar mijn gedachten.

IMG_0500

De natuur maakt diezelfde beweging naar binnen. De kleuren worden minder uitbundig. Bloemen en planten bloeien voor het laatst, bladeren vallen, dieren bereiden zich voor op een winterslaap, Moeder aarde verlangt naar…stilte.

Wat eten we vandaag?

Lieve Spiegel,

Iedere dag weer opnieuw verzinnen wat we moeten eten vind ik zo ongeveer het stomste van mijn bestaan. Allevier (of soms vijf) de mondjes tevreden stellen valt niet mee. Ik doe mijn best. Zo maak ik regelmatig aardappels-vlees-groente-met jus klaar omdat mijn echtgenoot dat lekker vind. Gewoon een Hollandsche prak. Voor hem is het al snel:” Wat de boer niet kent..”.
Het toppunt was dat ik 8 jaar lang geen hartige taarten durfde te maken omdat hij ze niet zou lusten. Hij had waarschijnlijk een keer een koud stuk quiche gegeten en vond dat niet zo heel lekker. Toen ik laatst in een rebelse bui een overheerlijke hartige taart maakte en hij zijn vingers erbij aflikte moest hij toch toegeven dat hij waarschijnlijk niet zo goed wist wat een hartige taart was. Zucht….

000_PPD_BevDinner_Lg-500x500
Ik ben een pleaser, dus maak ik gewoon vaak dingen waarvan ik weet dat, op zijn minst 2, gezinsleden het te eten vinden. Mijn oudste kuiken is sowieso een slechte eter; altijd al geweest.
Dat wil zeggen: ze lust geen aardappelen, geen rijst en ook veel groentes niet, geen champignons, geen paprika, geen ui en ga zo maar door. Nou, ga daar maar eens een potje voor koken. Geen lol aan kan ik je zeggen. Ons jongste kuiken is een goede eter. Ze is ook dol op een Hollandsche prak. De afgelopen jaren eet ze als een bootwerker. Maar ze is dan ook heel hard gegroeid en sport veel. Ze vragen allebei standaard elke dag als ze uit school komen:” Wat eten we?” En mijn standaard antwoord is dan (met dank aan mijn vader, die dat vroeger altijd tegen ons zei):” Hondenstront en apenkots!”. Met andere woorden:”Dat zie je straks wel als het op je bord ligt want als ik het nu vertel haal je toch je neus op of zegt Gatver!”.

Ik probeer 2 keer per week boodschappen te doen en verzin dus voor een hele week al vooraf wat we gaan eten. Ook probeer ik het goedkoop te houden omdat ik aan het eind van mijn geld niet teveel maand wil overhouden. Dus wij eten hier ongeveer 2 of 3 keer in de week aardappels-vlees-groente, 1 of 2 keer in de week iets van pasta, soms zelfgemaakte nasi, een ovenschotel, een stampot, een pizza, shoarma, wraps en in het weekend vaak zelfgemaakte soep met stokbrood, een luxe broodje met zalm of we gaan fonduen met het stel. En daar houdt het wel een beetje op…
Heel, heel,heel soms probeer ik iets nieuws uit. maar meestal wel iets waarvan ik weet dat het gewaardeerd wordt. Niets is zo erg dan dat ik me heb staan uitsloven en dat ik dan het onbekende gerecht op tafel tover en dat er dan lichtelijk afkeurend wordt gezegd:” Wat heb je NU weer gemaakt?” Ik heb dan mazzel als het lekker bevonden wordt want anders voel ik me net een kandidaat bij een 1 of ander kookprogramma ten overstaande van de strenge jury.

2697321

Ik droom regelmatig weg en bedenk me hoe lekker het zou zijn als ik alleen maar met mezelf rekening hoef te houden qua eten. Ooooh, als ik toch alleen zou wonen zou ik ZO anders eten dan nu. Ik zou altijd alleen maar boodschappen doen op de biologische markt. Ik zou zelf brood bakken. Ik zou couscous in de Tajin maken, quinoasalade, kikkererwten, zaden, noten, gierst boekweitpannenkoekjes eten en ontbijten met zelfgemaakte havermout met gojibessen. Ik zou smoothies maken van bladspinazie. Ik zou veel minder vlees eten, of helemaal niet meer. Ik zou met plezier in de keuken staan en met nog meer plezier eten. Ik zou koken met wereldmuziek op de achtergrond en mijn huis zou altijd ruiken naar de heerlijkste exotische kruiden. Ik zou uren aan tafel zitten met mijn gasten. We zouden de mooiste diepzinnigste gesprekken hebben. We zouden zelfgemaakt meergranenbrood dopen in de heerlijkste salsa’s, bonendips en hummus. En daarna zou ik mijn gasten trakteren op zelfgemaakte pompoenkoekjes of een stukje vegan chocola bij de kruidenthee of eikeltjeskoffie.

Ja ik weet het, het zijn keuzes. Ik zou OF hier thuis het roer wat om moeten gooien OF ik sta elke avond dubbel te koken. De Liefde van de man gaat nu eenmaal door de maag en ik geloof echt niet dat ik mijn man gelukkig maak met bovenstaand menu.
Ach, heel af en toe ben ik alleen thuis en kook ik voor mezelf. Dan ga ik los met de notenrijst, kip en cashewnoten en voel ik me heel even een enorme “Foodie”.

Wat eet jij vanavond?

Bovenstaand blogje is geschreven in de serie: “Spiegeltje,…”.
In deze blogjes schrijven Sacha ( Sorry about the mess but we live here ) en Barbara ( Barbaramama ) briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

Benieuwd naar het antwoord op bovenstaand Spiegeltje? Kijk dan snel HIER

Re: Zwitserland

Het volgende blogje is geschreven in de serie:”Spiegeltje,…” En is een antwoord op het blogje (ook wel Spiegeltje genoemd) van Sacha dus lees eerst haar stukje even voordat je verder leest (Sorry about the mess, but we live here )
In deze blogjes schrijven Sacha van “Sorry about the mess but we live here” en Barbara van “Barbaramama” briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen.

——————————————————————————————–

Lieve Spiegel,

Zwitserland is prachtig!
Ik “ga” soms bewust ” naar Zwitserland” toe. Heerlijk om even ergens GEEN mening over te hebben. Soms lijkt het wel of je de hele dag meningen moet hebben over van alles en nog wat.En als je ze nog niet hebt moet je ze snel vormen. En ergens snel een mening over hebben is vaak ongenuanceerd. Daarom is Zwitserland genoemd worden helemaal niet zo slecht.

Alhoewel ik vaak inga tegen ongenuanceerde meningen van anderen en alhoewel is regelmatig hardop zeg: ” Ik heb er even geen mening over, héérlijk!” ben ik natuurlijk zelf niet Roomser dan de Paus. Er zíjn dingen die ik stomweg STOM vind.
Hieronder volgt een lijstje van dingen die ik bijvoorbeeld stom vind. Gewoon stom, zonder uitleg en lekker ongenuanceerd.
Mag ik ook een keer?

IMG_0188

De dingen die ik heel stom vind:

  • Circus
  • Draaiorgels; en dan vooral dat koperen bakje al rammelend voor je neus
  • Clowns
  • Witte leggings onder een spijkerrok
  • Digitale fotolijstjes
  • “Nu met handige trekstrip”! op een verpakking (En dat dat bij mij nooit werkt)
  • Dat concertkaartjes zo duur zijn
  • Chagrijnige mensen
  • Onvriendelijkheid in het algemeen
  • Burocratie
  • Boodschappen opruimen
  • Als er aangebeld wordt
  • Bellen in het algemeen
  • Parkeren in een te klein plekje
  • Dat je van wijn drinken dik wordt
  • Met je sok in een natte plek stappen
  • Niesen als je net je mascara op hebt gedaan
  • Dat je op een drukke verjaardag terugkomt van de wc en dat je plek bezet is
  • Als de ober komt vragen of het smaakt
  • Als mensen euro’s omrekenen in guldens
  • Dat ik vaak beter voor anderen zorg dan voor mezelf
  • Verheugen op iets en dat het dan niet doorgaat
  • Haren in m’n schoonmaakdoekje
  • Iets “Moeten”
  • Betalen voor kraanwater in een restaurant
  • Reclame in Apps of vóór een Youtube filmpje
  • Dat de slangen aan stofzuigers altijd net te kort zijn
  • Dat mijn wasmachine altijd één sok opeet
  • Dat op zondag de supermarkten hier gesloten zijn
  • Als ik mijn auto niet pal voor de deur kan parkeren
  • Al die nationale dagen die ze in het leven roepen. Vandaag schijnt het Nationale Klaagvrije maandag te zijn.Dat is bij mij alvast niet gelukt vandaag. En trouwens, dat maak ik zelf wel uit!
  • Zo, dat is er uit!

    Ik had al eens eerder een Stom! blogje geschreven. Kijk Hier maar!

    Benieuwd waar bovenstaand blogje een antwoord op was? Kijk dan snel op Sorry about the mess, but we live here en vergeet vooral geen reactie achter te laten; hier en bij Sacha.

    Seasons ~Herfst

    De natuur veranderd langzaam van kleur.
    Mijn lievelingskleuren.
    Herfstkleuren!

    IMG_0242

    De Hortensia bloeide in de zomer prachtig, met grote roze en witte bloembollen maar in de herfst vind ik de struik eigenlijk nóg mooier!

    IMG_0247

    IMG_0250

    Werk aan de winkel!
    Een aantal struiken in de tuin riepen me vanmorgen: “Snoeien met die hap!”

    IMG_0249

    IMG_0246

    Snoeien vind ik leuk werk.
    Maar het opruimen van al dat blad!

    IMG_0257

    De vlinderstruik bloeit ook nog steeds.

    IMG_0252

    Meer Seasons zien? Klik dan Hier

    You are my wild

    Hier schreef ik eens eerder in deze serie.
    Ik voelde zomaar de de behoefte om er nog eentje te plaatsen, maar dan met mijn jongste kuiken in de hoofdrol.

    Hier is ze: Merlijne Lisette, het kind dat altijd ” mijn kleintje” is. En dat terwijl ze boven mij en haar oudere zus uitsteekt. Het meisje met enorm veel vrienden en vriendinnen. Het sportieve kind dat het liefst 5 keer per week op het voetbalveld staat. Het 13-jarige meisje dat soms totaal in haar eigen wereld zit en onbereikbaar lijkt. Het meisje dat helemaal opgaat in youtube-filmpjes die wij als mede-bewoners van dit huis totaal niet begrijpen. Het meisje dat zo zelfstandig is maar soms ineens kan zeggen: ” Ik heb aandacht nodig” en komt knuffelen met haar lange lijf. Het kind dat de slappe lach krijgt als jij je hoofd stoot. Het meisje dat steeds vaker tegengas geeft en haar eigen zin doet.
    Mijn lieve meisje waar ik van houd van hier tot aan de sterren en weer terug….

    IMG_4267

    IMG_4266

    IMG_4276

    YOU ARE MY WILD

    I am your parent you are my child
    I am your quiet place, you are my wild
    I am your calm face, you are my giggle
    I am your wait, you are my wiggle
    I am your audience, you are my clown
    I am your London Bridge, you are my falling down
    I am your Carrot Sticks, you are my licorice
    I am your dandelion, you are my first wish
    I am your water wings, you are my deep
    I am your open arms, you are my running leap
    I am your way home, you are my new path
    I am your dry towel, you are my wet bath
    I am your dinner you are my chocolate cake
    I am your bedtime, you are my wide awake
    I am your finish line, you are my race
    I am your praying hands, you are my saving grace
    I am your favourite book, you are my new lines
    I am your nightlight, you are my sunshine
    I am your lullaby, you are my peek-a-boo
    I am your kiss goodnight, you are my I LOVE YOU

    Author: Maryann K Cusimano

    Groeten voor wereldvrede

    Lieve spiegel,
    Vanmorgen tijdens het hardlopen viel het me weer op: het rare fenomeen dat mensen-in-hetzelfde schuitje elkaar groeten en vriendelijk tegen elkaar zijn. Onder de mede-hardlopers heerst een soort ons-kent-ons gevoel of een i-know-the-feeling gevoel. Een groet of een begrijpend knikje als je elkaar passeert.
    Ik passeerde ook wandelaars, wielrenners en automobilisten maar geen van hen groette mij, gek genoeg. En dat terwijl ik soms ook echt wel eens gewoon loop en regelmatig in een auto rijd.
    Als 16-jarige deed ik het ook hoor. Ik zwaaide toen onderweg alleen maar naar leeftijdsgenoten die , net als ik, reden op een Honda SS-50 (jeweetwel zo’n brommer voor kakkers). “Zwaaien’ is trouwens overdreven gezegd. Je stak nonchalant 1 vingertje omhoog. Je waagde het niet om te zwaaien naar ” boeren” op een Zundapp of “aso’s” op een Honda MT.
    Je keek wel lekker uit zeg!

    image

    Later, toen ik 2CV reed(jeweetwel; een lelijk Eendje) werd er op de weg ook naar elkaar gegroet. Als je een andere Eend tegenkwam dan stak je 2 vingers omhoog. In het begin dacht ik dat het soort ‘peace-teken’ was maar later begreep ik dat die 2 vingers stonden voor de 2 cyllinders die mijn karretje bezat. Vandaar 2 CV. (tot zover mijn spreekbeurt over de Eend 😉 )
    Ook op de motor gelden er bepaalde zwaairegels. Ik heb jarenlang achterop een Harley Davidson gereden en als Harley rijders elkaar tegenkomen op de weg wordt er niet gezwaaid (Not done!), geen vingers opgestoken (lijkt op zwaaien dus Not done) maar wordt er 1 vinger zo’n beetje naar beneden of naar voren gestoken. Het lijkt nog het meest op wijzen. En let wel: dit wordt enkel en alleen bij andere Harley rijders gedaan want motormuizen op andere motoren dan een Harley tellen niet mee op de weg.
    Het was dan ook even omschakelen toen ik jaren later plots achterop-zitter van ‘zo’n andere motor’ werd en er ineens begroet diende te worden d.m.v 1 vinger omhoog. Je moest wel goede ogen hebben want ook toen was het eigenlijk not done om naar een ander merk motor dan de onze te groeten. Racers groeten racers, toermotoren groeten toermotoren enz. Ik wachtte daarom altijd met mijn vingertje omhoog te steken tot mijn motormuis dat deed. Op die manier behoedde ik ons voor een zwaaiblunder van jewelste. Voor hetzelfde geld zwaaide je naar een Harley, die dan vervolgens stoicijns doorbromde zonder terug te groeten.
    Vandaag de dag rijd ik in een Peugeot 107; gewoon een autootje, niets bijzonders…dacht ik toen ik ‘m kocht. Maar al snel kwam ik erachter dat er zelfs clubjes bestaan van bestuurders van déze autootjes. De zogenaamde ” Bug-club”. (klopt, als in: insect). Ik kan er niet aan wennen, aan dat gezwaai. Nog altijd als er naar me wordt gezwaaid door een andere 107-rijder heb ik niet meteen door dat diegene zwaait omdat we dezelfde auto rijden. (Of het is mijn eigen vent die ook een 107 rijdt)

    Moraal van dit verhaal? Zoals ik al zei: Mensen in hetzelfde schuitje (letterlijk!) begroeten elkaar. Ze zijn geneigd aardiger tegen elkaar te doen als hun interesses overeen komen. Al is het maar zoiets simpels als een vervoersmiddel. (Of onderschat ik het en is een vervoersmiddel toch een verlengstukje van je persoonlijkheid?) Maar goed, als bovenstaande bewering juist is dan snap ik niet waarom ALLE mensen elkaar niet gewoon groeten. Uiteindelijk zitten we toch met z’n ALLEN in hetzelfde schuitje? Het schuitje dat LEVEN heet….

    Dus, het lijkt mij een goed idee om vanaf nu IEDEREEN onderweg te begroeten. Of mensen nu lopen, op de fiets zitten of in een auto rijden. Ik pleit voor ” Groeten voor wereldvrede!”

    Lieve spiegel, wat doe jij voor de wereldvrede?

    Bovenstaand blogje is geschreven in de serie: “Spiegeltje,…”.
    In deze blogjes schrijven Sacha ( Sorry about the mess but we live here ) en Barbara ( Barbaramama ) briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
    Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

    Benieuwd naar het antwoord op bovenstaand Spiegeltje? Kijk dan snel HIER

    RE: Omdat ik het zeg!

    Het volgende blogje is geschreven in de serie:”Spiegeltje,…” En is een antwoord op het blogje (ook wel Spiegeltje genoemd) van Sacha (Sorry about the mess, but we live here )
    In deze blogjes schrijven Sacha van “Sorry about the mess but we live here” en Barbara van “Barbaramama” briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen.

    Ik streng?
    Nee, ik ben geen strenge moeder. Ik ben een onderhandelmoeder, een lievevredemoeder, een vanallekantenkunnensnappenmoeder, een geduldige moeder, een laatmaarwaaienmoeder; een moeder die vanaf het moment dat ze moeder werd de instelling heeft dat opvoeden VOORLEVEN is. En daar bedoel ik mee dat ik vind dat kinderen vooral kijken naar hoe jij de dingen DOET in plaats van wat je ZEGT. Met slechts wat sturing en aanspraak doen op hun gezonde verstand ben ik al een heel eind gekomen, vind ik zelf. Dat gezonde verstand heb ik er natuurlijk wel eerst zelf ingestopt he.
    image
    Waar het aan ligt weet ik niet maar ik heb best “makkelijke” kinderen op de wereld gezet. (Het meest rechtse kuiken op de foto uiteraard niet want dat is mijn makkelijke stiefdochter) Ik kan me niet herinneren dat ik ooit met hen door een ‘op de vloer van de supermarkt krijsende peuter-fase’ ben gegaan. Nee was nee. Tenminste, achter mijn Nee zat al heel vlot een Ja maar dat testten ze nooit uit. De braafjes. Met andere woorden, ik HOEFDE nooit mega streng te zijn. Ik zei gewoon hardop tegen de kinderen:” Nee dat mag niet…en ik weet het zéker!” Die laatste toevoeging was vooral om mezelf sterk te praten maar blijkbaar maakte ik het daarmee ook voor hen duidelijk.
    Maar kleine meisjes worden groot. Vandaag de dag wordt mijn daadkrachtigheid ietsje meer getest. Alhoewel “omdat ik het zeg” hier ook nog verbazingwekkend goed werkt hoor.
    Ik hoef van mezelf niet strenger te zijn maar ik zou wel graag van het stemmetje in mezelf afwillen dat, als ik streng ben, steeds zegt “Aaah dat is sneu, ze hebben het al niet makkelijk, straks vinden ze me niet meer lief, ik vind het zonde om de sfeer zo te verzieken enz enz..”. Mijn inner-watje helpt niet mee om me van mijn opvoedende kant te laten zien. Ik ruim liever zelf hun troep op dan dat ik ze er mee confronteer. (Dat DOE ik heus niet altijd hoor)
    Er zijn een aantal uitspraken over het opvoeden van kinderen die mij echt helpen als ik het even niet meer weet. Ten eerste: “Die andere moeders doen ook maar wat”. Deze helpt me echt relativeren. Ten tweede:” Choose your battle”. Dat betekent dat ik bewust dingen laat gaan. Ik kies soms dingen (gedrag, situatie) waar ik mee aan de slag ga en dan laat ik andere dingen bewust even liggen. Ik benoem ze niet en maak er geen punt van. Dat betekent dat ik inderdaad af en toe een enorme scène schop over bijvoorbeeld de puinzooi op hun kamers. Wekenlang denk ik Laat maar en dan ineens is mijn maat vol en bijt ik me vast in de zwijnenstal kwestie. (Hier schreef ik er al eens eerder over). Of in de slechte-eet-kwestie of boeren-en-scheten-laat-kwestie of WiFi-kwestie of elke andere kwestie.

    Jij noemt jezelf streng maar eigenlijk ben jij net als ik ook een onderhandelmoeder. Maar onze kinderen worden ouder (en wijzer) en we merken gewoon dat we het best heel goed hebben gedaan Sas. Onze kids hebben geleerd om zich goed in woorden uit te drukken, om hun mening te vormen en deze ook nog te beargumenteren. Ze zijn nog niet “af” hė; ze gaan de komende jaren dit nog verder verfijnen. En wij zijn hun sparringpartner!
    En in de tussentijd blijft het toch een beetje pedagoochelen…

    Benieuwd waar bovenstaand blogje een antwoord op was? Kijk dan snel op Sorry about the mess, but we live here en vergeet vooral geen reactie achter te laten; hier en bij Sacha.

    ‘Meisjes van mijn leeftijd’

    Lief Spiegeltje,

    Ja ik weet HEUS wel dat ik 43 ben. En ik weet heus wel dat ik niet meer de jongste ben. En ik merk heus wel dat er geen auto’s meer naar me toeteren of hoofden worden omgedraaid als ik passeer. Zo liep ik, ook al weer jaren geleden, op de parkeerplaats van de Jumbo op een ‘Jongen van mijn leeftijd’ af. Niet onknap. Hij glimlachte toen hij me zag (dacht ik), hij knipoogde naar me (dacht ik). Maar wat bleek? Achter mij liep een meisje van hooguit 17 jaar en al het geflirt was voor haar bedoeld. Nu gun ik iedere vrouw haar flirtmomentjes hoor en alhoewel ik de situatie ook wel grappig vond, merkte ik dat ik ‘kwoad’ was op die man van 40+. Ik wilde roepen :” Hallooo, IK had met je kunnen knikkeren hoor, back in the eighties! En toen was ZIJ nog jaren vloeibaar!”
    “Mannen van mijn leeftijd” kijken liever naar 17 dan naar 43. En geef ze eens ongelijk.
    (Alhoewel heb ik een man die het daar niet mee eens is..)

    Let’s face it Bar, het verval is allang inzet.
    Ik merk het hoor, mijn lijf doet soms raar. Mijn gewrichten in mijn handen zijn soms wat stijf en s’ ochtends duurt het allemaal wat langer voordat de kreukels uit mijn snuit zijn. Als ze al weggaan. Ik zak al jaren voor de potloodtest (ik wed dat ik nog zak voor de etui-test)) en mijn huid wordt steeds slapper. Op mijn handen hebben zich ineens bruine vlekjes genesteld en mijn leuke lachrimpeltjes zijn veranderd in blijvende kraaienpoten.
    Ik word ouder….

    geen-spiegel-dans-someecards-dance-talk

    Maar waarom zeg of denk ik dan nog steeds :”MEISJES van mijn leeftijd”?
    Ergens, deep down inside, zie ik mezelf nog steeds als meisje blijkbaar. Een meisje dat getroost wil worden als ze verdrietig is, een meisje dat gek wil doen, een meisje dat de neiging heeft de handstand of radslag te doen als ze een grasveld ziet, een meisje dat onzeker is over haar uiterlijk.
    Als ik bijvoorbeeld op tv vrouwen zie van mijn leeftijd dan schrik ik er vaak van hoe oud ze lijken. “Ongelofelijk!”, roep ik dan. In mijn hoofd en in mijn beleving ben ik véél jonger dan de cijfertjes die mijn leeftijd aangeven en vééél jeugdiger dan andere “meisjes van mijn leeftijd”. Totdat ik mezelf op foto’s zie en ik ZIE dat ik 43 ben en toch echt al decennia geleden veranderd ben van meisje in een vrouw.

    Hoe zie jij dat voor jezelf Sas?

    Bovenstaand blogje is geschreven in de serie: “Spiegeltje,…”.
    In deze blogjes schrijven Sacha ( Sorry about the mess but we live here ) en Barbara ( Barbaramama ) briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
    Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

    Benieuwd naar het antwoord op bovenstaand Spiegeltje? Kijk dan snel HIER

    Reacties onder onze Spiegeltjes vinden we erg leuk!

    RE: Tutje

    Het volgende blogje is geschreven in de serie:”Spiegeltje,…” En is een antwoord op het blogje (ook wel Spiegeltje genoemd) van Sacha (Sorry about the mess, but we live here )
    In deze blogjes schrijven Sacha van “Sorry about the mess but we live here” en Barbara van “Barbaramama” briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
    Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

    We wonen niet bij elkaar in de buurt, voor Sacha voelt deze blog als een verdieping van de vriendschap, ze denkt dat dit voor Barbara ook zo is. Ze noemen elkaar niet voor niets “Spiegeltje”

    Lieve spiegel,
    Of ik mijn route anders had uitgestippeld als ik toen wist wat ik nu weet? Ik weet het eerlijk gezegd niet.
    Wat ik wel weet is dat juist die route er bij mij voor heeft gezorgd dat mijn kijk op mezelf is veranderd. Jij schrijft dat je vroeger dacht dat je onzichtbaar was. Bij mij het tegenovergestelde. Ik was me vroeger bewust van mijn plek in (bijvoorbeeld) de klas. Ik behoorde zo gezegd bij de “cool kids”; ik was sociaal, had humor én de looks. Er was vroeger bij mij geen enkele twijfel over de vraag of ik wel leuk genoeg was. Dat klinkt misschien een beetje arrogant (dat was ik zeker niet!) maar was gewoon zoals het was.
    Tegenwoordig zou ik wíllen dat ik nog op die manier over mezelf dacht. Mijn moeder zei altijd:”joh, als je eenmaal 40 bent geweest dan begint het pas”, doelend op de zelfverzekerdheid die dan aanwezig zou zijn. Na mijn 40ste zou ik lak hebben aan wat anderen over mij zouden denken. Na mijn 40ste zou ik lekker in mijn vel zitten en flierefluitend, met mijn schouders recht en mijn wipneus in de wind, door het leven paraderen. Stelde ik mij zo voor.
    Ergens tussen mijn jeugd en mijn 43-ste is er een bepaalde onzekerheid over mezelf ingeslopen. Uiteraard behoorlijk onterecht….waarschijnlijk. Ik vraag me af of ik wel interessant genoeg ben, leuk genoeg ben, goodlooking enough ben, attent genoeg, creatief genoeg, lief genoeg, pittig genoeg, betrokken genoeg…..afijn alles dus. Vroeger had ik daar dus geen last van.
    image
    Dus lieve spiegel, bij mij zou dus het tegenovergestelde kunnen gebeuren. Ik zou zomaar géén Facebookberichtje kunnen krijgen van mensen van vroeger omdat ze misschien denken dat ik “way out of their league” was.
    We hadden het er van de week over: Wat is het toch jammer dat je jezelf vaak niet op waarde weet te schatten. Dat je niet weet hoe andere mensen écht over je denken. Dat andere mensen wellicht positiever over je denken dan dat je over jezelf doet. Zonde! Soms zou ik willen dat ik alvast de speeches van mijn eigen begrafenis mag lezen 🙂 nee hoor, dat is maar gekkigheid. Ik weet wel dat ik mezelf onderhand wel eens wat meer zou mogen waarderen.
    Opvoeden is voorleven. Ik hoop dat mijn kinders straks zelfbewuste en zelfverzekerde dametjes worden. En natuurlijk prijs ik ze de hemel in, bewonder ik ze openlijk in alles wat ze doen maar uiteindelijk zijn woorden maar woorden. Ze hebben een goed voorbeeld nodig zodat ze kunnen afkijken hoe een “self loving woman” er uitziet. Werk aan de winkel dus 😉

    Benieuwd waar bovenstaand blogje een antwoord op was? Kijk dan snel op Sorry about the mess, but we live here en vergeet vooral geen reactie achter te laten; hier en bij Sacha.

    Herfst BBQ

    Wie zegt dat je alleen maar hoogzomer kan BBQ-en?
    Wij zijn in ieder geval van plan om, zodra het weer het een béétje toelaat (Lees: droog is) ook regelmatig te gaat Herfst-BBQ-en. En wie weet wel Winter-BBQ-en.

    Onze buitenkeuken is nu echt af. We zijn nu in het trotse bezit van een professionele gas-BBQ én we hebben het keukenblad betegeld met superleuke Portugese tegeltjes van designtegels.nl

    Gisteren hebben we genoten van heerlijke spiesjes-uit-eigen-keuken. Varkenshaas gemarineerd met ketjap&knoflook en kip met Italiaanse kruiden. Daarbij groentenspiesjes met paprika, ui en champignons.

    Klaar voor de fotospam?
    Hier komt ie…..

    image

    image

    image

    image

    image

    image

    image

    image

    image

    image

    image

    image

    Fijn weekend!