Categoriearchief: Spiegeltje

Ik wil het niet!

Is er ergens een knop waarmee we de wereld kunnen resetten?

Gisteravond ging ik vroeg naar bed.
En terwijl ik lekker in mijn warme veilige nestje sliep, voltrok zich in Parijs een ware ramp. Een aanslag op mensen zoals ik. Mensen die graag uiteten of naar een concert gaan.
Vanmorgen werd ik wakker en het nieuws over de tragedie in Parijs voelde als een klap in mijn, net wakkere, gezicht. Mijn maag kromp ineen en ik dacht alleen maar:” Neeeee dit wil ik niet wéér!”

“Ik ben bang geworden” zei ik vanmorgen tegen een patiënt toen hij het nieuws volgde op de tv boven zijn ziekenhuisbed. De ernstig zieke man zei tegen mij: ” Kindje, dat is nou precies wat ze willen. Ze willen dat wij geraakt worden in ons dagelijks bestaan. En als wij bang worden dan hebben zij gewonnen”……

Hij heeft gelijk, die doodzieke man. Angst is een slechte raadgever. En alhoewel de schrik er best in zit, weet ik dat we ons niet moeten laten weerhouden om de dingen te doen die we willen doen.

c8394667cece6f92337d867a294e9527

Let love rule!

Re: Guilty pleasures

Het volgende blogje is geschreven in de serie:”Spiegeltje,…” En is een antwoord op het blogje (ook wel Spiegeltje genoemd) van Sacha dus lees eerst haar stukje even voordat je verder leest (Sorry about the mess, but we live here )
In deze blogjes schrijven Sacha van “Sorry about the mess but we live here” en Barbara van “Barbaramama” briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen.

——————————————————————————————–

Lieve Spiegel,

1297029772924845

Ik lach me regelmatig suf om mezelf. Zelfspot is mij echt niet vreemd.
Guilty pleasures heb ik uiteraard ook. Sommige guilty pleasures zijn zelfs zo beschamend dat ik ze hier echt niet ga delen. Dat zijn mijn zogenaamde naughty pleasures. Dat hoef ik jou echt niet te vertellen, you know me! Onze lezers zouden maar een raar beeld van mij krijgen als ik hier een opsomming van ga maken.
Mijn brave guilty pleasures moet ik ook zoeken in het televisiekijken. Jij kijkt naar Goede Tijden Slechte Tijden. Dat vinden wij hier thuis echt verschrikkelijk. Zodra wij hier de begintune horen vliegen we met z’n allen bovenop de afstandsbediening en roepen in koor: “ Neeeeeeee!”. Je zou het eens in slow motion moeten zien!
Ik heb het gevoel dat ik één van de weinige Nederlanders ben die nog nooit 1 hele aflevering van die soap heeft gezien.
Mijn pleasure zit ‘m in het stiekem overdag tv kijken want wij hebben de afspraak dat overdag de tv uitblijft. Maar als ik, als toegewijde huisvrouw, ga strijken dan doe ik dat graag voor de buis. Anders verveel ik me rot. Ik kijk dan het liefst naar “ Say yes to the dress”. Erg hè? Maar ik geniet van al die bruiden op zoek naar dé perfecte bruidsjurk met “sweetheart neckline and lots of beading”!
En heel af en toe pik ik een afleveringetje van Koffietijd mee.
Nog meer guilty pleasures? Oke, hier komen ze:

-Als M. nachtdienst heeft en om 22 uur naar zijn werk gaat, de kinderen op bed liggen, schenk ik mezelf een heerlijk “ afzakkertje” in en zeg ik tegen mijzelf “ Proost meid!” Ik geniet van zo’n laat-op-de-avond-wijntje. De stilte en het rijk alleen… en ik slaap er lekker op.

-Als ik alleen thuis ben en ik hoor een lekkere dansplaat op de radio zet ik ‘m hard en dans ik “like nobody is watching’! Héérlijk! En niet alleen lekker maar wat jij met het zingen onder de douche hebt, heb ik met het dansen: ik vind mezelf GOED! Ik maak moves, daar zijn die gasten van So you think you can dance NIETS bij!

-Ik koop soms helemaal voor mezelf alleen een heerlijke Tony Chocolonely reep, verstop hem en neem elke dag een lekker stukje. Stiekem als niemand kijkt.

-Wat ik ook heerlijk vind is om soms van huis te gaan zonder telefoon. Dan ga ik bijvoorbeeld met de hond naar het bos en laat mijn “ lifeline” thuisliggen. Het gevoel helemaal onbereikbaar te zijn geeft me een sensatie van vrijheid! Datzelfde voel ik ook als ik op een vrije dag zomaar plotseling bedenk dat ik naar de kapper wil of wil winkelen…en dat dan ook gewoon helemaal selluf ga doe. Zonder het te melden bij het hoofdkantoor. (Grapje schat!)

-Zingen doe ik ook maar dan in de auto. Ik zie eruit als een brave huismoeder maar van binnen huist er een heuse hardrocker in mij. In de auto zet ik graag een Metallica cd knoerdhard aan, trek een heel gemeen hoofd (wenkbrauwen naar beneden en neus optrekken en onderkaak iets naar voren) en zing ik alles mee!
Vooral dat hoofd is belangrijk voor de juiste sfeer. Ik kijk dan regelmatig in mijn achteruitkijkspiegel en zing tegen mezelf. Seek and distroy en Nothing else matters!

Er zijn beelden van….

I got something to say

Het hebben van guilty pleasures maakt het leven leuker toch? Tegenwoordig delen mensen alles op social media. De grens tussen je eigen binnenwereld en de buitenwereld lijkt steeds vager te worden. Alles moet gezegd, meningen moeten gedeeld, iets voor jezelf houden lijkt moeilijker te worden. Wat is er dan heerlijker dan een klein onschuldig geheimpje met jezelf hebben?

——————————————————————————————–
Benieuwd waar bovenstaand blogje een antwoord op was? Kijk dan snel op Sorry about the mess, but we live here en vergeet vooral geen reactie achter te laten; hier en bij Sacha.

Re: Zwitserland

Het volgende blogje is geschreven in de serie:”Spiegeltje,…” En is een antwoord op het blogje (ook wel Spiegeltje genoemd) van Sacha dus lees eerst haar stukje even voordat je verder leest (Sorry about the mess, but we live here )
In deze blogjes schrijven Sacha van “Sorry about the mess but we live here” en Barbara van “Barbaramama” briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen.

——————————————————————————————–

Lieve Spiegel,

Zwitserland is prachtig!
Ik “ga” soms bewust ” naar Zwitserland” toe. Heerlijk om even ergens GEEN mening over te hebben. Soms lijkt het wel of je de hele dag meningen moet hebben over van alles en nog wat.En als je ze nog niet hebt moet je ze snel vormen. En ergens snel een mening over hebben is vaak ongenuanceerd. Daarom is Zwitserland genoemd worden helemaal niet zo slecht.

Alhoewel ik vaak inga tegen ongenuanceerde meningen van anderen en alhoewel is regelmatig hardop zeg: ” Ik heb er even geen mening over, héérlijk!” ben ik natuurlijk zelf niet Roomser dan de Paus. Er zíjn dingen die ik stomweg STOM vind.
Hieronder volgt een lijstje van dingen die ik bijvoorbeeld stom vind. Gewoon stom, zonder uitleg en lekker ongenuanceerd.
Mag ik ook een keer?

IMG_0188

De dingen die ik heel stom vind:

  • Circus
  • Draaiorgels; en dan vooral dat koperen bakje al rammelend voor je neus
  • Clowns
  • Witte leggings onder een spijkerrok
  • Digitale fotolijstjes
  • “Nu met handige trekstrip”! op een verpakking (En dat dat bij mij nooit werkt)
  • Dat concertkaartjes zo duur zijn
  • Chagrijnige mensen
  • Onvriendelijkheid in het algemeen
  • Burocratie
  • Boodschappen opruimen
  • Als er aangebeld wordt
  • Bellen in het algemeen
  • Parkeren in een te klein plekje
  • Dat je van wijn drinken dik wordt
  • Met je sok in een natte plek stappen
  • Niesen als je net je mascara op hebt gedaan
  • Dat je op een drukke verjaardag terugkomt van de wc en dat je plek bezet is
  • Als de ober komt vragen of het smaakt
  • Als mensen euro’s omrekenen in guldens
  • Dat ik vaak beter voor anderen zorg dan voor mezelf
  • Verheugen op iets en dat het dan niet doorgaat
  • Haren in m’n schoonmaakdoekje
  • Iets “Moeten”
  • Betalen voor kraanwater in een restaurant
  • Reclame in Apps of vóór een Youtube filmpje
  • Dat de slangen aan stofzuigers altijd net te kort zijn
  • Dat mijn wasmachine altijd één sok opeet
  • Dat op zondag de supermarkten hier gesloten zijn
  • Als ik mijn auto niet pal voor de deur kan parkeren
  • Al die nationale dagen die ze in het leven roepen. Vandaag schijnt het Nationale Klaagvrije maandag te zijn.Dat is bij mij alvast niet gelukt vandaag. En trouwens, dat maak ik zelf wel uit!
  • Zo, dat is er uit!

    Ik had al eens eerder een Stom! blogje geschreven. Kijk Hier maar!

    Benieuwd waar bovenstaand blogje een antwoord op was? Kijk dan snel op Sorry about the mess, but we live here en vergeet vooral geen reactie achter te laten; hier en bij Sacha.

    Groeten voor wereldvrede

    Lieve spiegel,
    Vanmorgen tijdens het hardlopen viel het me weer op: het rare fenomeen dat mensen-in-hetzelfde schuitje elkaar groeten en vriendelijk tegen elkaar zijn. Onder de mede-hardlopers heerst een soort ons-kent-ons gevoel of een i-know-the-feeling gevoel. Een groet of een begrijpend knikje als je elkaar passeert.
    Ik passeerde ook wandelaars, wielrenners en automobilisten maar geen van hen groette mij, gek genoeg. En dat terwijl ik soms ook echt wel eens gewoon loop en regelmatig in een auto rijd.
    Als 16-jarige deed ik het ook hoor. Ik zwaaide toen onderweg alleen maar naar leeftijdsgenoten die , net als ik, reden op een Honda SS-50 (jeweetwel zo’n brommer voor kakkers). “Zwaaien’ is trouwens overdreven gezegd. Je stak nonchalant 1 vingertje omhoog. Je waagde het niet om te zwaaien naar ” boeren” op een Zundapp of “aso’s” op een Honda MT.
    Je keek wel lekker uit zeg!

    image

    Later, toen ik 2CV reed(jeweetwel; een lelijk Eendje) werd er op de weg ook naar elkaar gegroet. Als je een andere Eend tegenkwam dan stak je 2 vingers omhoog. In het begin dacht ik dat het soort ‘peace-teken’ was maar later begreep ik dat die 2 vingers stonden voor de 2 cyllinders die mijn karretje bezat. Vandaar 2 CV. (tot zover mijn spreekbeurt over de Eend 😉 )
    Ook op de motor gelden er bepaalde zwaairegels. Ik heb jarenlang achterop een Harley Davidson gereden en als Harley rijders elkaar tegenkomen op de weg wordt er niet gezwaaid (Not done!), geen vingers opgestoken (lijkt op zwaaien dus Not done) maar wordt er 1 vinger zo’n beetje naar beneden of naar voren gestoken. Het lijkt nog het meest op wijzen. En let wel: dit wordt enkel en alleen bij andere Harley rijders gedaan want motormuizen op andere motoren dan een Harley tellen niet mee op de weg.
    Het was dan ook even omschakelen toen ik jaren later plots achterop-zitter van ‘zo’n andere motor’ werd en er ineens begroet diende te worden d.m.v 1 vinger omhoog. Je moest wel goede ogen hebben want ook toen was het eigenlijk not done om naar een ander merk motor dan de onze te groeten. Racers groeten racers, toermotoren groeten toermotoren enz. Ik wachtte daarom altijd met mijn vingertje omhoog te steken tot mijn motormuis dat deed. Op die manier behoedde ik ons voor een zwaaiblunder van jewelste. Voor hetzelfde geld zwaaide je naar een Harley, die dan vervolgens stoicijns doorbromde zonder terug te groeten.
    Vandaag de dag rijd ik in een Peugeot 107; gewoon een autootje, niets bijzonders…dacht ik toen ik ‘m kocht. Maar al snel kwam ik erachter dat er zelfs clubjes bestaan van bestuurders van déze autootjes. De zogenaamde ” Bug-club”. (klopt, als in: insect). Ik kan er niet aan wennen, aan dat gezwaai. Nog altijd als er naar me wordt gezwaaid door een andere 107-rijder heb ik niet meteen door dat diegene zwaait omdat we dezelfde auto rijden. (Of het is mijn eigen vent die ook een 107 rijdt)

    Moraal van dit verhaal? Zoals ik al zei: Mensen in hetzelfde schuitje (letterlijk!) begroeten elkaar. Ze zijn geneigd aardiger tegen elkaar te doen als hun interesses overeen komen. Al is het maar zoiets simpels als een vervoersmiddel. (Of onderschat ik het en is een vervoersmiddel toch een verlengstukje van je persoonlijkheid?) Maar goed, als bovenstaande bewering juist is dan snap ik niet waarom ALLE mensen elkaar niet gewoon groeten. Uiteindelijk zitten we toch met z’n ALLEN in hetzelfde schuitje? Het schuitje dat LEVEN heet….

    Dus, het lijkt mij een goed idee om vanaf nu IEDEREEN onderweg te begroeten. Of mensen nu lopen, op de fiets zitten of in een auto rijden. Ik pleit voor ” Groeten voor wereldvrede!”

    Lieve spiegel, wat doe jij voor de wereldvrede?

    Bovenstaand blogje is geschreven in de serie: “Spiegeltje,…”.
    In deze blogjes schrijven Sacha ( Sorry about the mess but we live here ) en Barbara ( Barbaramama ) briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
    Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

    Benieuwd naar het antwoord op bovenstaand Spiegeltje? Kijk dan snel HIER

    RE: Omdat ik het zeg!

    Het volgende blogje is geschreven in de serie:”Spiegeltje,…” En is een antwoord op het blogje (ook wel Spiegeltje genoemd) van Sacha (Sorry about the mess, but we live here )
    In deze blogjes schrijven Sacha van “Sorry about the mess but we live here” en Barbara van “Barbaramama” briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen.

    Ik streng?
    Nee, ik ben geen strenge moeder. Ik ben een onderhandelmoeder, een lievevredemoeder, een vanallekantenkunnensnappenmoeder, een geduldige moeder, een laatmaarwaaienmoeder; een moeder die vanaf het moment dat ze moeder werd de instelling heeft dat opvoeden VOORLEVEN is. En daar bedoel ik mee dat ik vind dat kinderen vooral kijken naar hoe jij de dingen DOET in plaats van wat je ZEGT. Met slechts wat sturing en aanspraak doen op hun gezonde verstand ben ik al een heel eind gekomen, vind ik zelf. Dat gezonde verstand heb ik er natuurlijk wel eerst zelf ingestopt he.
    image
    Waar het aan ligt weet ik niet maar ik heb best “makkelijke” kinderen op de wereld gezet. (Het meest rechtse kuiken op de foto uiteraard niet want dat is mijn makkelijke stiefdochter) Ik kan me niet herinneren dat ik ooit met hen door een ‘op de vloer van de supermarkt krijsende peuter-fase’ ben gegaan. Nee was nee. Tenminste, achter mijn Nee zat al heel vlot een Ja maar dat testten ze nooit uit. De braafjes. Met andere woorden, ik HOEFDE nooit mega streng te zijn. Ik zei gewoon hardop tegen de kinderen:” Nee dat mag niet…en ik weet het zéker!” Die laatste toevoeging was vooral om mezelf sterk te praten maar blijkbaar maakte ik het daarmee ook voor hen duidelijk.
    Maar kleine meisjes worden groot. Vandaag de dag wordt mijn daadkrachtigheid ietsje meer getest. Alhoewel “omdat ik het zeg” hier ook nog verbazingwekkend goed werkt hoor.
    Ik hoef van mezelf niet strenger te zijn maar ik zou wel graag van het stemmetje in mezelf afwillen dat, als ik streng ben, steeds zegt “Aaah dat is sneu, ze hebben het al niet makkelijk, straks vinden ze me niet meer lief, ik vind het zonde om de sfeer zo te verzieken enz enz..”. Mijn inner-watje helpt niet mee om me van mijn opvoedende kant te laten zien. Ik ruim liever zelf hun troep op dan dat ik ze er mee confronteer. (Dat DOE ik heus niet altijd hoor)
    Er zijn een aantal uitspraken over het opvoeden van kinderen die mij echt helpen als ik het even niet meer weet. Ten eerste: “Die andere moeders doen ook maar wat”. Deze helpt me echt relativeren. Ten tweede:” Choose your battle”. Dat betekent dat ik bewust dingen laat gaan. Ik kies soms dingen (gedrag, situatie) waar ik mee aan de slag ga en dan laat ik andere dingen bewust even liggen. Ik benoem ze niet en maak er geen punt van. Dat betekent dat ik inderdaad af en toe een enorme scène schop over bijvoorbeeld de puinzooi op hun kamers. Wekenlang denk ik Laat maar en dan ineens is mijn maat vol en bijt ik me vast in de zwijnenstal kwestie. (Hier schreef ik er al eens eerder over). Of in de slechte-eet-kwestie of boeren-en-scheten-laat-kwestie of WiFi-kwestie of elke andere kwestie.

    Jij noemt jezelf streng maar eigenlijk ben jij net als ik ook een onderhandelmoeder. Maar onze kinderen worden ouder (en wijzer) en we merken gewoon dat we het best heel goed hebben gedaan Sas. Onze kids hebben geleerd om zich goed in woorden uit te drukken, om hun mening te vormen en deze ook nog te beargumenteren. Ze zijn nog niet “af” hė; ze gaan de komende jaren dit nog verder verfijnen. En wij zijn hun sparringpartner!
    En in de tussentijd blijft het toch een beetje pedagoochelen…

    Benieuwd waar bovenstaand blogje een antwoord op was? Kijk dan snel op Sorry about the mess, but we live here en vergeet vooral geen reactie achter te laten; hier en bij Sacha.

    ‘Meisjes van mijn leeftijd’

    Lief Spiegeltje,

    Ja ik weet HEUS wel dat ik 43 ben. En ik weet heus wel dat ik niet meer de jongste ben. En ik merk heus wel dat er geen auto’s meer naar me toeteren of hoofden worden omgedraaid als ik passeer. Zo liep ik, ook al weer jaren geleden, op de parkeerplaats van de Jumbo op een ‘Jongen van mijn leeftijd’ af. Niet onknap. Hij glimlachte toen hij me zag (dacht ik), hij knipoogde naar me (dacht ik). Maar wat bleek? Achter mij liep een meisje van hooguit 17 jaar en al het geflirt was voor haar bedoeld. Nu gun ik iedere vrouw haar flirtmomentjes hoor en alhoewel ik de situatie ook wel grappig vond, merkte ik dat ik ‘kwoad’ was op die man van 40+. Ik wilde roepen :” Hallooo, IK had met je kunnen knikkeren hoor, back in the eighties! En toen was ZIJ nog jaren vloeibaar!”
    “Mannen van mijn leeftijd” kijken liever naar 17 dan naar 43. En geef ze eens ongelijk.
    (Alhoewel heb ik een man die het daar niet mee eens is..)

    Let’s face it Bar, het verval is allang inzet.
    Ik merk het hoor, mijn lijf doet soms raar. Mijn gewrichten in mijn handen zijn soms wat stijf en s’ ochtends duurt het allemaal wat langer voordat de kreukels uit mijn snuit zijn. Als ze al weggaan. Ik zak al jaren voor de potloodtest (ik wed dat ik nog zak voor de etui-test)) en mijn huid wordt steeds slapper. Op mijn handen hebben zich ineens bruine vlekjes genesteld en mijn leuke lachrimpeltjes zijn veranderd in blijvende kraaienpoten.
    Ik word ouder….

    geen-spiegel-dans-someecards-dance-talk

    Maar waarom zeg of denk ik dan nog steeds :”MEISJES van mijn leeftijd”?
    Ergens, deep down inside, zie ik mezelf nog steeds als meisje blijkbaar. Een meisje dat getroost wil worden als ze verdrietig is, een meisje dat gek wil doen, een meisje dat de neiging heeft de handstand of radslag te doen als ze een grasveld ziet, een meisje dat onzeker is over haar uiterlijk.
    Als ik bijvoorbeeld op tv vrouwen zie van mijn leeftijd dan schrik ik er vaak van hoe oud ze lijken. “Ongelofelijk!”, roep ik dan. In mijn hoofd en in mijn beleving ben ik véél jonger dan de cijfertjes die mijn leeftijd aangeven en vééél jeugdiger dan andere “meisjes van mijn leeftijd”. Totdat ik mezelf op foto’s zie en ik ZIE dat ik 43 ben en toch echt al decennia geleden veranderd ben van meisje in een vrouw.

    Hoe zie jij dat voor jezelf Sas?

    Bovenstaand blogje is geschreven in de serie: “Spiegeltje,…”.
    In deze blogjes schrijven Sacha ( Sorry about the mess but we live here ) en Barbara ( Barbaramama ) briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
    Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

    Benieuwd naar het antwoord op bovenstaand Spiegeltje? Kijk dan snel HIER

    Reacties onder onze Spiegeltjes vinden we erg leuk!

    RE: Tutje

    Het volgende blogje is geschreven in de serie:”Spiegeltje,…” En is een antwoord op het blogje (ook wel Spiegeltje genoemd) van Sacha (Sorry about the mess, but we live here )
    In deze blogjes schrijven Sacha van “Sorry about the mess but we live here” en Barbara van “Barbaramama” briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
    Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

    We wonen niet bij elkaar in de buurt, voor Sacha voelt deze blog als een verdieping van de vriendschap, ze denkt dat dit voor Barbara ook zo is. Ze noemen elkaar niet voor niets “Spiegeltje”

    Lieve spiegel,
    Of ik mijn route anders had uitgestippeld als ik toen wist wat ik nu weet? Ik weet het eerlijk gezegd niet.
    Wat ik wel weet is dat juist die route er bij mij voor heeft gezorgd dat mijn kijk op mezelf is veranderd. Jij schrijft dat je vroeger dacht dat je onzichtbaar was. Bij mij het tegenovergestelde. Ik was me vroeger bewust van mijn plek in (bijvoorbeeld) de klas. Ik behoorde zo gezegd bij de “cool kids”; ik was sociaal, had humor én de looks. Er was vroeger bij mij geen enkele twijfel over de vraag of ik wel leuk genoeg was. Dat klinkt misschien een beetje arrogant (dat was ik zeker niet!) maar was gewoon zoals het was.
    Tegenwoordig zou ik wíllen dat ik nog op die manier over mezelf dacht. Mijn moeder zei altijd:”joh, als je eenmaal 40 bent geweest dan begint het pas”, doelend op de zelfverzekerdheid die dan aanwezig zou zijn. Na mijn 40ste zou ik lak hebben aan wat anderen over mij zouden denken. Na mijn 40ste zou ik lekker in mijn vel zitten en flierefluitend, met mijn schouders recht en mijn wipneus in de wind, door het leven paraderen. Stelde ik mij zo voor.
    Ergens tussen mijn jeugd en mijn 43-ste is er een bepaalde onzekerheid over mezelf ingeslopen. Uiteraard behoorlijk onterecht….waarschijnlijk. Ik vraag me af of ik wel interessant genoeg ben, leuk genoeg ben, goodlooking enough ben, attent genoeg, creatief genoeg, lief genoeg, pittig genoeg, betrokken genoeg…..afijn alles dus. Vroeger had ik daar dus geen last van.
    image
    Dus lieve spiegel, bij mij zou dus het tegenovergestelde kunnen gebeuren. Ik zou zomaar géén Facebookberichtje kunnen krijgen van mensen van vroeger omdat ze misschien denken dat ik “way out of their league” was.
    We hadden het er van de week over: Wat is het toch jammer dat je jezelf vaak niet op waarde weet te schatten. Dat je niet weet hoe andere mensen écht over je denken. Dat andere mensen wellicht positiever over je denken dan dat je over jezelf doet. Zonde! Soms zou ik willen dat ik alvast de speeches van mijn eigen begrafenis mag lezen 🙂 nee hoor, dat is maar gekkigheid. Ik weet wel dat ik mezelf onderhand wel eens wat meer zou mogen waarderen.
    Opvoeden is voorleven. Ik hoop dat mijn kinders straks zelfbewuste en zelfverzekerde dametjes worden. En natuurlijk prijs ik ze de hemel in, bewonder ik ze openlijk in alles wat ze doen maar uiteindelijk zijn woorden maar woorden. Ze hebben een goed voorbeeld nodig zodat ze kunnen afkijken hoe een “self loving woman” er uitziet. Werk aan de winkel dus 😉

    Benieuwd waar bovenstaand blogje een antwoord op was? Kijk dan snel op Sorry about the mess, but we live here en vergeet vooral geen reactie achter te laten; hier en bij Sacha.

    Afsluiten voor negativiteit

    Lief Spiegeltje,

    Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Hoe doe jij dat?
    De buien van anderen hebben altijd grote invloed op mijn gevoel. Ik ben overgevoelig voor sfeertjes. Ik heb er lichamelijk én geestelijk last van als mensen om me heen geïrriteerd of sjaggerijnig zijn. Dit zonnetje kan niet schijnen als er bewolking is. Ik wil de ander dan ‘helpen’ om de zwarte bril af te zetten en reik een roze bril aan. Dat doe ik dan door de situatie (waarover de ander geïrriteerd is) hardop te bekijken van een zonniger(e) kant. Omdenken. Ik ben er een ster in om (voor mezelf) negatieve dingen om te zetten in iets positiefs. Zelf vind ik dat best een fijne eigenschap. Door deze “gave” leef ik redelijk stress-loos. Ik kan er niet tegen; tegen al teveel stress. Ik ben zowiezo allergisch voor negativiteit. Ik.Kan.Er.Niet.Tegen!
    Maar je snapt dat bovenstaande nogal vermoeiend is. Voor mij, omdat ik constant in de Moeder Theresa modus schiet als ik zie dat een ander ergens mee worstelt. Barbara schiet altijd te hulp met een verlichtende andere (positieve) kijk op de zaak in de hoop dat de ander daar wat aan heeft, zich er iets van aantrekt en zich daardoor beter gaat voelen. Maar voor anderen schijnt het ook, hetzij op een andere manier, vermoeiend te zijn. Sommige mensen wíllen helemaal geen andere, positievere kijk op de situatie. Sommige mensen hóuden van hun zwarte bril. Sommige mensen háten roze….blijkbaar.

    image
    Waarom trek ik mij al die negativiteit dan zo aan? Waarom heb ik dan altijd de drang om de huis-tuin-en-keuken-psychologe uit te hangen? Waarom wil zo graag mijn nuchtere en positieve levenshouding overdragen op de mensen om me heen? Is dat écht omdat ik hén wil helpen? Is dat écht omdat ik het zonde van hun tijd en leven vind om je zo druk te maken over dingen waar we tóch met z’n allen geen invloed op hebben? (Mijn levensmotto is niet voor niets: “Vechten tegen de realiteit verlies je altijd!”)
    Of is het een egoïstische gedachte van mij dat IK gewoon een pais en vree wereldje om me heen wil? Wil ik niet gewoon de wereld om mij heen positief hebben omdat IK daar goed bij functioneer?
    Het wordt tijd dat ik mijn eigen motto weer eens goed op mezelf ga betrekken. Ik heb nu eenmaal geen invloed op het geklaag, gesjaggerijn of negatieve kijk op de wereld van anderen. In plaats van continu “de vertegenwoordiger van het Omdenken voor anderen” te zijn zou ik graag willen leren om me er voor af te sluiten. Ik zou willen dat ik mijn positivisme, vrolijkheid en nuchterheid zou kunnen behouden zodra er een negatieve donderbui in mijn buurt waait. Gewoon wachten tot de bui overwaait, dat hele negatieve pakketje bij de ander te laten en mijn licht ergens anders op te laten schijnen!

    Nogmaals, hoe doe jij dat?

    Bovenstaand blogje is geschreven in de serie: “Spiegeltje,…”.
    In deze blogjes schrijven Sacha ( Sorry about the mess but we live here ) en Barbara ( Barbaramama ) briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
    Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

    Benieuwd naar het antwoord op bovenstaand Spiegeltje? Kijk dan snel HIER

    Reacties onder onze Spiegeltjes vinden we erg leuk!

    RE: Kinderhandjes

    Het volgende blogje is geschreven in de serie:”Spiegeltje,…” En is een antwoord op het blogje (ook wel Spiegeltje genoemd) van Sacha (Sorry about the mess, but we live here )

    In deze blogjes schrijven Sacha van “Sorry about the mess but we live here” en Barbara van “Barbaramama” briefjes, zogenaamde Spiegeltjes, naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Elke week verschijnt er een briefwisseling. De ene keer stuurt Barbara een brief en beantwoordt Sacha hem en de volgende keer andersom
    Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

    We wonen niet bij elkaar in de buurt, voor Sacha voelt deze blog als een verdieping van de vriendschap, ze denkt dat dit voor Barbara ook zo is. Ze noemen elkaar niet voor niets “Spiegeltje”


    Lief Spiegeltje,

    Kijk, en hierom noem ik jou mijn Spiegel! Gisteren ging Jongste kuiken met 2 vriendinnen naar de Primark, had ik een soortgelijk gesprekje met de moeder van een van de vriendinnetjes en vandaag krijg ik deze brief van jou. Toeval?
    Jongste had het er al wekenlang over: ze wilde zo graag met een paar vriendinnen naar de Primark. Dat er bij ons in de buurt geen Primark gevestigd is, daar hadden de dames niet over nagedacht. Gisteren vertrokken ze naar Arnhem-of-all-places, gebracht en gehaald door één van de ouders. (Niet omdat wij-ouders de Primark stimuleren maar omdat Arnhem-met-openbaar-vervoer voor 3 13-jarigen best pittig is)
    “Maar waarom in vredesnaam de Primark?” vroeg ik haar. “De kleding van de Primark is zo goedkoop omdat blablablablabladiebla…” vervolgde ik. “Het is de Praaaaimark mam. Niet de Priemark” was haar antwoord. “En trouwens mam, als die zaak écht crimineel is dan zouden ze hier in Nederland ook geen winkels mogen hebben toch?” concludeerde ze tot slot. Alhoewel ik weet dat het helaas niet zo simpel ligt vond ik wel dat ze een punt had.
    image
    Zeg nu zelf Sas, als je een leuk shirtje ziet liggen bij de Kringloop waar ze de kaartjes uitgeknipt hebben, laat je het dan liggen omdat ‘het misschien wel van de Hennes of Primark zou kunnen zijn?
    Ik weet het, het is struisvogelen.
    Tja, je doet je best om je kinderen een beetje bewust op te voeden. En daar hoort sturen, bijsturen en soms, grenzend aan, manipuleren bij 😉
    Hoe ik dat doe?
    Net als jij, zaadjes planten en water geven. Nu heb ik alleen de neiging het zaadje iets teveel water te geven. Zoveel, dat ie verzuipt. Oftewel, mijn sturing verdrinkt en er resten slechts rollende ogen en “whatevers”.
    Het is een lesje voor me: gedoseerd sturen. Pas als ik “jaahaaa mam, het is wel duidelijk” hoor heb ik door dat mijn subtiele sturing tóch weer een soort drammen is geworden.
    Dus, heb ik haar mijn mening gegeven over het concept Primark (ohja Praaaimark) en mag ze zelf haar eigen beslissingen nemen. Het was haar eigen geld.
    En ik ben het met je eens dat Nadenken en Bewustwording heel belangrijk is. En daar hebben ze ons voor nodig. Later kunnen ze weloverwogen hun eigen beslissingen nemen en dan hopelijk mét schuldgevoel de hele Primark leegkopen!
    Of toch, met hun moedertje samen, langs alle leuke, vintage boetiekjes?

    Ohja, geef me even een seintje wanneer de Primark in Dordrecht geopend is. 😉

    Benieuwd waar bovenstaand blogje een antwoord op was? Kijk dan snel op Sorry about the mess, but we live here en vergeet vooral geen reactie achter te laten; hier en bij Sacha.

    Slappe lach

    Spiegeltje,

    Weet je wat ik me laatst bedacht? Dat het weetikhoelang geleden is dat ik de slappe lach had. Ja, ik lach heus vaak. En kom regelmatig in hilarische situaties terecht. Maar écht de slappe lach waarbij de tranen over mijn wangen rollen is lang geleden. Zelfs zó lang geleden dat ik het me niet eens meer kan herinneren.

    image

    Ik bedacht me dat laatst omdat ik naar mijn kind keek en haar regelmatig de slappe lach zie hebben. Ooooh ik weet dat dat nog zo goed van vroegâh, toen ik haar leeftijd had. Sommige situaties werkten zó op mijn lachspieren, dat ik niet meer kon stoppen met gieren. En als er dan iemand (meestal een leraar in de klas) zei dat ik onmiddelijk moest ophouden boorde dat een nóg diepere laag aan en stikte ik er bijna in.
    Of de keren dat ik buiten met vriendinnetjes speelde en zó verschrikkelijk de slappe lach had dat ik met gekruiste benen naar huis hinkelde en dan meestal nét de wc niet haalde. Dat was letterlijk de slappe lach; geen controle meer over den sluitspier. Mijn moeder vond dat trouwens minder lachwekkend.
    Ik kan vol verwondering (en met een tikkeltje jaloezie) kijken naar mijn kind, als ik de tranen over haar wangen zie rollen van het lachen en er geen zinnig woord meer uit komt omdat ze dubbelgevouwen over de bank hangt te hikken. Meestal mis ik totaal de aanleiding, maar dat ter zijde.
    Ik vraag me af wat er voor nodig is om weer eens lekker ouderwets de slappe lach te hebben? Is er een bepaald vorm van onbevangenheid voor nodig? De onbevangenheid die je als puber nog hebt en er bij ons onderhand wel afgeleefd is? Hoe zie jij dat Sas? Wanneer had jij voor het laatst de slappe lach en hield jij het niet droog.

    En dan bedoel ik emotioneel incontinent hè.

    Bovenstaand blogje is de start van een nieuwe rubriek: “Spiegeltje,…”
    In deze blogjes schrijven Sacha Sorry about the mess but we live here en Barbara Barbaramama briefjes naar elkaar over alledaagse herkenbare of minder herkenbare dingen. Tweewekelijks verschijnt er een briefwisseling. De ene keer geeft Sacha antwoord op een brief van Barbara en de volgende keer andersom.
    Sacha en Barbara leerden elkaar ongeveer 9 jaar geleden schrijvend kennen. En soms heb je dat: dan klopt alles. Levens lijken synchroon te lopen. En je hoeft de ander maar in de ogen te kijken of je hebt het gevoel dat je in de spiegel kijkt.

    We wonen niet bij elkaar in de buurt, voor Barbara voelt deze blog als een verdieping van de vriendschap, ze denkt dat dit voor Sacha ook zo is. Ze noemen elkaar niet voor niets “Spiegeltje

    Benieuwd naar de reactie van Sacha? Kijk dan snel op haar Blog

    ik kijk uit naar jullie reacties! Vergeten jullie ook geen reactie achter te laten bij Sacha?