Ik weet het nog goed; de zonsverduistering van 1999.
Ik stond met mijn hoogzwangere buik aan de Utrechtse Oudegracht te kijken naar dit bijzondere verschijnsel (uuuh eigenlijk ontschijnsel). De wereld leek even stil te staan. Het was, in mijn herinnering, een bijna serene ervaring. Dat kwam ook door het kindje in mijn buik en het besef dat dit écht heel bijzonder was.

Vandaag maken we dat bijzondere fenomeen weer mee.
Met hetzelfde kind dat toen, back in 99′, in mijn buik zat, loop ik nu 15 jaar later samen op straat tijdens de verduistering.

Ik breng haar, met de hond, naar de bushalte. Ze gaat naar school. Niks stilte, niks sereen. Al kletsend en lachend lopen we samen en vinden de verduistering een beetje tegenvallen. We hadden er meer van verwacht zeg maar.

Aan de schoenen van dochterlief lag het zeker niet!

Wat deed jij tijdens de zonsverduistering in 1999 én 2015?