Co-ouderschap; een inkijkje…

563 reacties

Photo 23-09-12 15 46 54

2006/2007
“Neeeeee mama, ik wiiiihiiil niet!”
Een meisje van 5 klampt zich aan mij vast en mijn hart breekt als ik haar letterlijk van me af moet scheuren om haar in de auto van haar vader te zetten.
Tranen wellen op in mijn ogen maar ik bijt hard op mijn lip om te voorkomen dat ze straks over mijn wangen biggelen en mijn kinderen zien dat ik moet huilen. In plaats daarvan zwaai ik mijn meisjes uit met de woorden:”Daaaag liefjes. Tot over een week. Een week is zó voorbij. Voordat je het weet ben je weer bij mama. Bij papa is het ook leuk. Fijn weekend!” En dan rijden ze de straat uit……
Als ik terugloop naar de voordeur breek ik echt en het eerste uur kan ik niet stoppen met huilen. Ik voel me leeg, verdrietig…..een flutmoeder.

Photo 23-09-12 12 22 41

Ik houd me vast aan de gedachte dat het heus zal wennen. Co-ouderschap.
Week-op-week-af. Dat was toch wat goed zou zijn voor kinderen? Niet hoeven kiezen tussen papa of mama en bij allebei evenveel tijd doorbrengen. Alles in goed overleg. Als ouders-zijnde vooral niet aan jezelf denken maar aan de kinderen. Om je heen hoor je de vreselijkste verhalen van exen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen en hun ongenoegen, of zelfs haat, via de kinderen uitspelen. Heel veel vaders zien hun kinderen na een scheiding ineens maar 2 daagjes in de 2 weken. En zelfs die 2 spaarzame dagen worden regelmatig ingezet in het machtspelletje dat vaak gespeeld wordt.
Wij vinden het belangrijk dat kinderen opgroeien met evenveel bemoeienissen van papa als van mama. Daar zouden, statistisch gezien, kinderen het minst “beschadigd” uit komen. Geen ge-touwtrek, geen negatieve praat over de andere ouder, laagdrempelig contact met elkaar, samen naar ouderavonden, verjaardagen samen vieren en alle kosten door de helft.

Photo 23-09-12 12 23 10

Photo 23-09-12 12 24 29

487cfb4757f810b41fa9ef87052a8f88

2013
Al ruim 6 jaar leven wij zo ons leven. De kinderen zijn week-op-week-af bij hun vader of bij mij. Al ruim 6 jaar verhuizen ze elke vrijdag van het ene huis naar het andere. Al ruim 6 jaar pak ik om de vrijdag tassen uit of ín. Al ruim 6 jaar zeg ik ze óm de vrijdag gedag en zwaai ik ze uit. Het afscheid ging in die 6 jaar wisselend. Er waren hele perioden dat het zonder gedoe ging maar ook jaren van drama’s. Al ruim 6 jaar breek ik wéér als ze weg zijn. Al ruim 6 jaar voel ik me dan een parttime-en-flutmoeder. Al ruim 6 jaar hoop ik dat het went. Al ruim 6 jaar doet dat het niet…

Photo 18-04-11 18 07 41

In die 6 jaar is er ook een hoop veranderd. Gelukkig in positieve zin. Ik ben opnieuw getrouwd, met mijn jeugdliefje. Mijn Lief is ook gescheiden en heeft een dochter. Hij is één van die vele vaders die zijn kind maar 2 dagen in de 2 weken zag. Ik zeg ZAG omdat zijn prachtige dochter nu 16 is en nog minder bij hem komt. Ik zie al 6 jaar het verdriet en de pijn van een vader die zijn kind mist; die zou willen dat hij co-ouderschap had; die een hard lesje “loslaten” heeft moeten leren; die nu voor zichzelf een balans heeft gevonden. Ondanks zijn eigen gemis, vangt hij mij elke vrijdag als mijn kinderen weer weg zijn, op. Hij probeert de juiste, bemoedigende woorden te zeggen. Het valt niet mee. Het zorgt ook zeker voor spanningen.

Wij leiden een onregelmatig leven. We zijn een onregelmatig gezin. De ene week mét kinderen, soms een weekend met 3 kinderen, de andere week met z’n tweeën-en-de-hond. We werken allebei onregelmatig. Dagdienst. Avonddienst. Nachtdienst. En in het weekend-zonder-kinderen eigenlijk altijd Weekenddienst. Ik heb de prachtige regeling op mijn werk kunnen treffen dat ik mijn diensten werk in de week-zonder-kinderen. Zodra de meisjes bij ons zijn, werk ik niet en kan ik fulltime moederen, huishouderen en aan het hoofd staan van Firma Gezin. Ik ben dan in mijn element. Heb dan energie voor tien en stroomt mijn hart óver van Geluk. Zó zou het altijd moeten zijn! Regelmatig besef ik me dat ik dit bewuste gevoel van Geluk enkel kan ervaren omdat het in de week erna weer volledig anders is. Dat is mijn positieve kijk op de dingen. Niet-gescheiden ouders hebben altijd de zorg voor hun kinderen. Ik hoor vaak collega’s verzuchten:”Oooh wat lijkt me dát lekker zeg!” als ik vertel dat ik na mijn late dienst NIET ‘s morgens om 7 uur op hoef om mijn kinderen naar school te peda-goochelen. Nee, ik ontken niet dat dat ook best lekker is maar een wéék zonder je kinderen is lang, neem dat maar van mij aan! Ohnee, ik zeg het verkeerd: óm de week je kinderen een week moeten missen is lang. Dat is 2 weken per maand, 26 weken per jaar, 6 maanden per kalenderjaar, 3 jaar van de 6 jaar. You got the picture? Als ik het voor het kiezen had stond ik maar wat gráág na mijn avonddienst
‘s morgens vroeg op voor mijn kinderen. Met álle liefde die ik in me heb!

Kinderen opvoeden is een continue bezigheid. En dat is misschien ook wel het moeilijkst aan dit alles. Ik heb vaak het gevoel dat ik alles in de die ene week moet doen. Als ik iets opgebouwd heb kan ik het voor mijn gevoel nooit afmaken. Een issue met één van mijn dochters, een gesprek dat een vervolg nodig heeft (en niet pas 2 weken later!), extra aandacht. Dat soort dingen. Natuurlijk draag ik dingen over aan hun vader maar…..hoe zeg ik dit netjes?….ik ben niet voor niets gescheiden, zeg maar. Hij is vader; een man; en doet de dingen op zijn manier. Hij signaleert dingen in zijn eigen tempo en lost de dingen op zijn eigen manier op.
Ik ben Moeder.

IMG_1164

Ik ben trots op mijn meisjes. Het zijn leuke meiden. Ze doen het allebei prima op school. Ze zijn sociaal en hebben vrienden. Met allebei heb ik een goede band. Het is een hele uitdaging om deze 2 totaal verschillende meisjes uit te laten groeien tot zelfstandige, leuke vrouwen. Nu ze allebei richting pubertijd gaan worden de verschillende karakters duidelijker en duidelijker. Eén dezelfde opvoeding voor allebei gaat niet werken. Ze hebben allebei verschillende begeleiding nodig. Vader én moeder tegelijk zijn valt niet mee. De één is al best zelfstandig en denkt na over de dingen terwijl de andere de neiging heeft te zweven met het gevaar voor 7 sloten.
Ze komen er wel. Mijn meisjes. Ik heb geen illusies. Kinderen van gescheiden ouders zullen later geheid last hebben van de gevolgen van een scheiding. Als ze straks volwassen zijn zal ik heus te horen krijgen wat er allemaal fout was aan mijn opvoeding en keuzes. Een geruststelling is wel dat ik nooit te horen zal krijgen dat ik ze bij hun vader heb weggehouden. De grootste reden van het kiezen voor co-ouderschap was omdat het ‘t beste zou zijn voor de kinderen. Daar hopen we dan maar op…

2012-07-14 14.29.54

Ik merk nu, na ruim 6 jaar, dat ik vooral (en terecht) bezig ben geweest met wat goed zou zijn voor de kinderen en hun band met beide ouders…dat ik mijn eigen gevoel altijd op een tweede of zelfs derde plaats heb gezet. Wat is goed voor MIJ? Dat heb ik me nooit afgevraagd. Ik was van mening dat als ik een verstandige keuze zou maken, mijn gevoel er vanzelf wel achteraan zou gaan. Ruim 6 jaar houd ik mezelf voor dat alles went. Maar ik mag nu van mezelf voorzichtig uitspreken (concluderen deed ik al langer) dat de gevolgen van de scheiding (en dan heb ik het uiteraard vooral over het missen van mijn kinderen) ervoor hebben gezorgd dat ik nooit meer (oeh dit is eng..) 100% gelukkig ben. Dat mijn basisgevoel niet meer vanzelfsprekend “Happy” is. Zelfs aan mijn momenten van Puur Geluk zit een grijs randje.
Ik wil helemaal niet zielig doen of medelijden opwekken want mét mij zijn er nog miljoenen andere gescheiden mensen waarbij het een stuk beroerder gaat dan bij onze “perfecte” regeling die zó in de voorbeeldboekjes kan.
Het hardop uitspreken van dit gevoel, voelt ook ondankbaar. Ondankbaar naar de mensen toe die zorgen dat ik Geluk ervaar. Ondankbaar naar mijn Lief vooral. Ik kan hem eigenlijk niet goed duidelijk maken dat het Geluk wat ik bij hem voel losstaat van het verdriet dat ik voel als ik mijn kinderen mis. Het missen van mijn kinderen is niet alleen als ze er niet zijn. Zelfs in de week dat ze bij ons zijn overvalt me het “misgevoel” (zoals mijn jongste altijd zo mooi zegt) regelmatig. Het is een diepgeworteld verdriet…het besef dat ik hun jeugd niet meer kan overdoen; dat we hen de ervaring van een “normaal gezin” hebben ontnomen; dat ze de dingen maar moeten nemen zoals ze zijn…en dat ze dat ook gewoon doen zonder één onvertogen woord. Ik besef me eigenlijk steeds meer dat ik dagelijks leef met een ondraaglijk schuldgevoel. Schuldgevoel is my first name en Onzeker my last name.
Nu ruim 6 jaar later lijk ik wel toe te zijn gekomen aan mijn eigen gevoel. Ik vond het eng om dichtbij de kern van mijn verdriet te komen. En nóg moeilijker om het uit te spreken. Ik ben namelijk zo’n typje dat rekening houdt met de mensen om mij heen. En het is niet leuk om tegen je Lief hardop te zeggen (of te laten merken) dat je op sommige momenten doodongelukkig bent omdat je weet dat hij dat automatisch weer op zichzelf projecteert.
Zo werkt dat. Ik heb het te lang gedaan. Mezelf weggecijferd.

Maarja, wat dan?
Als ik puur naar mezelf kijk en zou doen wat ik het liefst zou willen dan zou ik vandaag nog het co-ouderschap terugdraaien. Dan zou ik lekker élke dag van mijn kinderen kunnen genieten. Dan zouden Lief en ik de kans krijgen om een écht Gezin te zijn. Dan zou ik niet elke week die klote tassen hoeven in te pakken. Dan zou ik mijn meisjes niet elke week hoeven uit te zwaaien en “Tot vrijdag” te zeggen. Dan zouden we gewoon lekker 6 weken vakantie hebben met elkaar en de héle Kerst samen zijn. Dan konden we élk jaar Oud&Nieuw vieren met elkaar. Dan was het logisch dat ze bij mij waren op hun verjaardag of met Moederdag. Dan was ík erbij als ze voor het eerst ongesteld werden of andere intieme dingen willen delen. Dan stond ik met een slaperige kop op het schoolplein na een Nachtdienst of moest ik me haasten na een dagdienst. Dan kuste ik ze élke avond “Goedenacht” en wekte ik ze élke morgen weer. Dan zouden ze maar één thuis hebben. Dan zou ik ze nooit meer willen missen. En zij mij niet. Dan zou ik me evenwichtiger en gelukkiger voelen.
Dát zou ík willen!

90f115117d1415911f9056f981ab9457

Maar wat ík wil is niet terug te draaien zonder dat er andere mensen zeer ongelukkig worden. Inclusief mijn kinderen. En daar was het allemaal om te doen toch? Dat de kinderen gelukkig zouden zijn. Daarom komt élk verdrietje, gemisje of ruzietje van de meisjes (gerelateerd aan de scheiding) éxtra hard aan bij mij. Want ik ben bereid om mezelf nog een aantal jaar (totdat ze op eigen benen staan) weg te cijferen voor hun geluk….maar dan moet ik wél zeker weten dat dit echt het beste is! Niemand kan mij die garantie geven. De tijd zal het moeten leren.
En ondertussen uit ik mezelf. Schrijf van me af en praat ik over mijn gevoel. En doe ik mijn best om de allerleukste en liefste moeder en vrouw te zijn die ze hier thuis kunnen wensen. Misschien ga ik er zelf ook een keer in geloven…..

563 gedachten over “Co-ouderschap; een inkijkje…”

  1. Sigrid

    Wat een openhartig verhaal. Mooi geschreven maar ik voel je pijn..
    Zelf ben ik een dochter van gescheiden ouders; een keer in de twee weken ging ik een weekend naar mijn vader. Na twee jaar ging ik helemaal bij hem wonen. Ik mistte het thuisgevoel, vond het nergens meer..
    Het is mooi dat co-ouderschap er is en dat jullie als ouders nog steeds samen door een deur kunnen, al blijft het moeilijk..
    Sterkte!

    Beantwoorden ↓
    1. Barbaramama Bericht auteur

      Dank voor je reactie Sigrid! En vond je het thuisgevoel bij je vader terug of bedoel je dat je het nooit meer terug vond? Wat heerlijk dat jij jouw kindjes dat gevoel wel kan geven he.

      X

      Beantwoorden ↓
      1. Sigrid

        Het thuis-thuisgevoel van voor de scheiding was weg en kwam helaas niet meer terug. Al was de tijd voor de scheiding verre van gezellig, als kind wil je gewoon dat het blijft zoals het is. Maar dat wil je als moeder eigenijk ook. Ook al weet je dat dat niet meer gaat. Het gevoel en verstand gaat niet altijd samen…
        x

        Beantwoorden ↓
  2. Jane

    Wat een mooie openhartige post, ik moet er van huilen. Wat een lieve moeder ben je en een mooi mens. Wees lief voor jezelf, ik gun je alle geluk lieve Barbara.

    Beantwoorden ↓
  3. Evelyn

    Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Iets waar je iets aan hebt, ik kom er niet op. Maar je verhaal grijpt me naar de strot. Je verwoordt het prachtig, voor zover het prachtig kan zijn dan. Ik voel met je mee, is het enige wat ik kan zeggen. Je krijgt van mij een diepe buiging. Want dat je een goede moeder bent, en een lieve, daar twijfelt niemand aan, volgens mij. Al is het dan part-time.
    Maar goed: ik zei al dat ik geen woorden kan vinden waar je iets aan hebt..

    Beantwoorden ↓
  4. sanne

    ik volg je al een tijdje, maar dit is mijn eerste reactie.

    ik ben de vriendin van een man die zijn dochter al 3,5 jaar maar 1xin de 2 weken zag, gelukkig hebben we sinds een paar maanden co ouderschap, en wat is het fijn !
    Eindelijk meer tijd met ons meisje kunnen doorbrengen, en niet maar steeds alles in 2dagen moeten proppen. Eindelijk word hij betrokken bij dingen zoals het hoort ! Iedereen staat achter ons en verteld ons steeds hoe goed het gaat met ons meisje sinds er co ouderschap is, en zelf merken we het ook, van een stil, bang, huilerig meisje naar een stoere dame die zelf spinnen doodmaakt en niet meer bang is voor een vlieg. Wij hebben lang hiervoor moeten vechten, jaren lang werd er gescholden, dingen achtergehouden en werd mijn vriend zo min mogelijk ergens bij betrokken, wat zijn we blij dat ze er eindelijk meer is ! ik wil alleen maar even zeggen dat je een top vrouw bent, je denkt aan het geluk van je kinderen ! Super ! Zoals jouw zouden alle gescheiden moeders moeten zijn ! Liefs de vriendin van pappa

    Beantwoorden ↓
    1. Barbaramama Bericht auteur

      Hallo Sanne,
      Bedankt voor je lieve reactie!
      Fijn dat jij en je vriend nu veel meer betrokken kunnen zijn bij de opvoeding van jullie meisje!

      X

      Beantwoorden ↓
  5. Sacha

    Zo…die fiets je er aardig in, zo net voor het weekend. Stof tot nadenken en weer prachtig geschreven door een prachtige vrouw.

    Beantwoorden ↓
  6. Sacha

    Ik had een lap proza geschreven, maar besloten niet te plaatsen…we zetten binnenkort wel een boompje op spiegeltje…
    x

    Beantwoorden ↓
  7. maaike gritter

    Zie in de klas vooral rond de tijd van rapporten hoe een kind de dupe kan worden van gescheiden ouders. Zijn de scores niet goed (genoeg) ligt dat aan de ex, pfff.
    Aan de foto’s van je mooie dochters te zien, denk ik dat je een goede moeder bent, maar ik snap heel goed de pijn momenten.

    Beantwoorden ↓
    1. Isabel

      Sorry maaike moet even reageren, onze jongste dochter pakt dit altijd zeer goed op,
      als mensen zeggen dat het vast heel moeilijk is als je ouders zijn gescheiden, moeilijk ik heb 4 ouders die om mij denken, weet je wel hoeveel armen dat zijn 🙂

      Beantwoorden ↓
  8. Isabel

    Het pakt mij ook en best diep, ik volg je al een tijdje op twitter, ik lees, voel de woorden daar,
    ik begrijp wat je bedoeld, zelf nooit voor een keuze gezet van coouder, ik denk dat ik het zelfde als jou zou voelen, ooit zei ik liever een been missen dan mijn kinderen.
    ook wij zijn een samengesteld gezin, met aan beiden kanten wel en niet zien, met alle ruimte voor mijn ex, een vader die juist wel heel veel mag zien, en aan de andere kant de pijn van mijn lief, en dat doet zeer heel zeer!
    Weet je zoals ik jou zie en een beetje mijzelf (geen coouder) dan zijn wij gewoon kanjers van exen, en geef ik je een dikke knuffel, ooit he ooit….dan krijgen we alles terug, echt ik beloof het je!
    Wij zijn echte mama’s!!!

    Beantwoorden ↓
  9. Misha

    Hoi Bar,

    Mooi geschreven, heel herkenbaar ook. Ik heb altijd ook een ‘zondagavond-depressie’. Kinderen op de fiets weggebracht, thuis direct een glas wijn, inmiddels ook al 5 jaar lang.
    Met de jaren wordt dat wel minder, ook omdat de kinderen zelf steeds zelfstandiger worden merk ik, dat helpt mij in ieder geval.

    Het melancholieke gevoel van gemis heb ik altijd wel gehad, ook al voor de scheiding. Je bent eigenlijk al vrij snel bezig met loslaten, de peuterspeelzaal, de basisschool, de middelbare school: loslaten, loslaten, loslaten. Wat ik een heel erg mooi liedje vind daarover is “Het glipt me door de vingers” , gezongen door Simone Kleinsma in de Nederlandse vertolking van de musical Mama Mia, kan ik echt niet zonder diepe beroering naar luisteren. Misschien ken je het, of kun je de tekst eens opzoeken.

    En het gaat allemaal al zo snel, het lijkt gisteren dat ik een baby in mijn armen hield en nu staat er 1,80 meter met kraakstem die ik (nog net) tegen de grond gewerkt krijg als het moet..
    Ze hadden me allemaal gewaarschuwd bij het kraambezoek : “Geniet ervan, want het gaat zo snel..”
    Klopt ja, zo snel gaat het.. En als je dan co-ouderschap gaat doen lijkt het nog wel twee keer zo hard te gaan natuurlijk.

    Ook hier twee kinderen -jongens weliswaar- die heel verschillend zijn en een heel andere aanpak nodig hebben. Gelukkig delen wij de week, dat scheelt in mijn beleving wel iets want een week is best lang, nu is het max 5 dagen..

    Of het ooit went ? Ik denk het niet, ik hoop het ook niet. Dat depressiegevoel betekent eigenlijk dat het goed zit met je, als je begrijpt wat ik bedoel, het bevestigt elke afwezigheid van onverschilligheid, je hoort ook die drang te hebben om dagelijks bij je meiden / jongens te willen zijn.

    Goed ook dat je het gevoel van je lief beschrijft, want er wordt m.i. te vaak aan voorbij gegaan. De meeste “goede” kerels vinden het net zo verschrikkelijk, ze gaan er misschien naar buiten toe wat anders mee om maar het blijft vaak hartverscheurend en vaak zijn ze nog steeds machtelozer dan de moeders helaas.

    Wel vind ik het draaglijker worden naarmate ze ouder worden. Ik heb ook wel eens schuldgevoelens gehad als ze bij hun moeder waren en ik dacht “Goh, wat lekker rustig zo..”

    Verder heb ik “wat het beste is voor de kinderen” altijd gevoeld als “wat het minst slecht is voor de kinderen”, het beste was als de ouders geen redenen hadden gehad om hun eigen weg te gaan en in harmonie en liefde tot aan hun dood bij elkaar en bij de kinderen waren gebleven maar dat is vaker niet zo dan wel zo. En het is ook wel best, bij elkaar blijven ‘voor de kinderen’ werkt ook niet en daar worden ze ook niet beter van.

    Co-Ouderschap is niet makkelijk maar wel het minst slechte van alles als alleen jij en je partner het niet meer kunnen vinden, kinderen zijn ongekend loyaal naar beide ouders en ik vind dat ze vooral heel veel liefde moeten leren. Dus hun moeder is goed, hun vader is goed, ook al vinden die elkaar wat minder goed.
    En ook die andere ouder zit waarschijnlijk met dezelfde strubbelingen als jij zit en is goed voor zijn / haar kinderen.

    Het zijn allemaal rationele afwegingen maar daar ben ik dan ook een man voor 😉

    Elke fase in het leven komt er weer wat bij : je hebt wat meer wijsheid en direkt dienen zich nieuwe uitdagingen aan die die net verkregen wijsheid testen, en als je dan weet hoe alles moet: tja, dan ben je klaar.. Eigenlijk net als met badkamers en keukens en andere klussen: als je het een keer gedaan hebt weet je hoe het moest.

    Koester je gevoel van gemis, dat betekent dat het goed zit met jullie en ga zelfmedelijden uit de weg, maar je mag er best een glas wijn of doos chocola op pakken hoor 😉

    Uiteindelijk komt het allemaal goed, je schrijft altijd met zoveel liefde over je prachtige schatten !

    Groeten van over het water !

    Misha

    Beantwoorden ↓
  10. Bea van ede

    Bas, ik kan niet zeggen hoe trots ik op je ben. Ik zou jou nooit en te nimmer na kunnen doen hoe jij het allemaal oppakt. Ik snap je volkomen. Het gaat goed zoals het gaat, maar ik snap je gemis. Je bent een top moeder!!

    Beantwoorden ↓
  12. Syl

    Zo zeg, ik zit hier ook met een brok in de keel. Omdat ik me zó goed kan voorstellen hoe het zou zijn als je je kinderen niet altijd bij je hebt. Ik denk dat je wéét dat je de juiste beslissing hebt genomen, omdat die beslissing het beste is voor je meiden. Een vader en moeder te hebben die ze even vaak zien, ik denk dat dat wel heel erg belangrijk is. Geen gevecht, geen getouwtrek aan de kids. Zo te zien zijn je dochters heerlijke gelukkige meiden !

    Beantwoorden ↓
  13. Froukje

    Lieve Barbara,
    Ik zit hier de tranen van mijn wangen te vegen. Wat heb je dat mooi omschreven zeg!
    Pfff. Ik kan me het zo ontzettend goed voorstellen. Het gemis, het schuldgevoel, de angst om uit te spreken dat je niet 100% gelukkig kan zijn. Maar het is zoals het is. En het is mooi om te zien dat je dit constateert, zonder te klagen. Dat je je gevoel omschrijft, zonder zielig te zijn.
    Ik wens je heel veel fijne dagen met je gezin.
    Liefs,
    Froukje

    Beantwoorden ↓
  14. Kristel

    Jeetje wat een verhaal. Ik heb het nooit hoeven meemaken en hoop het ook nooit mee te maken, maar zelfs ik moest even een traan laten. Je hebt het mooi verwoord! En ik denk dat je een super mama bent voor je kinderen!
    Een dikke knuffel voor jou!
    Kristel

    Beantwoorden ↓
  16. kaat

    Nee, het went nooit. Ik weet (in zelfde situatie) zelfs niet of co-ouderschap de beste oplossing is. Zelfs niet voor de kinderen. Wij hebben dan wel een vaste plek, maar de kinderen niet. Omdat ze niet beter weten (ondertussen 16-19 j) valt het hen moeilijk in te schatten hoe dat ‘weegt’, maar dat ‘verhuizen’vinden ze het ergste, het niet hebben van een échte eigen plek. Hier onderhouden ze goede relaties met zowel de vader als de moeder, en beide ouders komen nog goed overeen. Maar ik zie dat het voor de kinderen echt een heel gedoe is, als ze ergens een afspraakje willen maken, eerst moeten kijken ‘bij wie ze dan zijn’, rekening (proberen) te houden met agenda’s van 2 huizen. Voor jongeren niet evident.
    Ik ben ervan overtuigd dat wij – zoals wellicht alle ouders – onze kinderen de beste thuis willen bieden en dat dat ook bij de andere ouder zo is, maar hetzelfde als 2 ouders die samen met hun kinderen wonen, dat is het niet. Hoe zeer wij (langs beide kanten) toch ons best doen. Het is een verliessituatie, maar het minst erge kwaad. Want liever je kinderen zien opgroeien bij volwassenen die van elkaar houden, dan leven in een thuis van kilheid, laat staan ruzies.

    Beantwoorden ↓
  17. Sandra

    Ontroerend en zo waar, ik weet waar je over praat. Ik ben 8 jaar geleden gescheiden en ik wilde hoe dan ook dat onze vier kinderen hun vader zouden blijven zien als hun vader. Ik heb er voor moeten vechten om alle kinderen één keer in de twee weken een weekend bij hun vader te laten zijn. (Ja, dit komt ook voor). Nu na 8 jaar ben ik hier blij om, want alle vier hebben ze een prima band met hun vader, nog steeds gaan ze om de week een weekend naar hem toe en ook heel vaak gaat er door de week wel eentje bij hem eten of gezellig voetbal kijken.

    Beantwoorden ↓
  18. sacha

    Poeh, het lijkt me niet te doen…. Respect voor jou en met je mooie dochters komt het vast helemaal goed! Sterkte en vooral geniet, ook al is dat ingewikkeld soms…

    Beantwoorden ↓
  20. Femke

    Hoi Barbara,

    Ik volg je sinds kort maar had nog niet eerder gereageerd. Je bericht raakt me. Allereerst wil ik tegen je zeggen dat ik het erg moedig van je dat je je verdriet met de wereld durft te delen.

    Ik vind dat je het heel goed doet. Een scheiding is nooit leuk, voor niemand niet, maar je probeert er het beste van te maken. Zoveel mogelijk rekening houdend met je kinderen en je eigen verdriet daarbij opzij zetten. Ik vind het hartstikke knap. Dat je verdriet voelt, is logisch, dat hoort er ook bij, het zou ook gek zijn als je hier geen verdriet bij zou voelen. Maar ik hoop (en gun je ook heel erg) dat je naast dat verdriet, ook trots bent op jezelf over hoe je het allemaal doet. Je kinderen boffen maar met zo’n lieve moeder als jij, die altijd voor ze klaarstaat!

    Heel veel kracht toegewenst voor de moeilijke dagen.

    Beantwoorden ↓
  21. bieneke

    Wat een ontroerend verhaal toch weer!!
    Ik herken veel (al hebben wij dan geen CO ouderschap , omdat dat niet mogelijk is)
    En wat een prachtig mooie kinderen heb je toch!!

    Beantwoorden ↓
  22. Karin - The F Girl

    Lieve Bar,

    weet niet precies waar te beginnen met reageren. Ik heb gewoon een brok in mijn keel van je verhaal, van het verdriet en het gemis dat zo door je woorden heen klinkt. De liefde ook, voor je meisjes, en de kracht die je opbrengt voor hen, vooral voor hen.

    Ik snap dat, als moeder, ook al zit ik verder niet in dezelfde situatie als jij. Maar ik begrijp wel hoe je jezelf opzij kunt zetten voor hun geluk, hun welzijn, en hoe, zelfs als je denkt dat je dat doet, altijd ergens op de achtergrond die onzekerheid blijft knagen of het écht, écht, écht wel de beste keuze was.

    Het is moeilijk. De vloek van het moederschap misschien wel, dat eeuwige schuldgevoel. Want we houden zoveel van ze, dat we ze alles zouden willen geven om ze gelukkig te maken. Ons hart, onze ziel, het allerbeste van ons zijn. En dat kan natuurlijk niet. Want we zijn mensen. En we maken fouten. Dus per definitie krijgen de kinderen geen perfectie. En dus voelen we ons dan weer schuldig. Want ja. We zijn moeders…

    Gek toch eigenlijk. Hoe vergevingsgezind en liefdevol begrijpend we kunnen zijn naar anderen, en zo hard voor onszelf.

    Ik hoop dat het je lukken gaat om jezelf wat ruimte te geven, wat liefde, wat warmte, wat begrip en vergeving waar nodig. Je verdient het. Je geeft het beste dat je kan geven en dat is zo, zoveel.

    Ze zullen vast wel eens mopperen later. Of je vertellen dat je het verkeerd deed. Maar jij zult in je hart kunnen kijken en vol overgave kunnen zeggen: “Ik heb mijn best gedaan, meer dan mijn best, en alles gegeven wat ik kon”. Zoveel liefde van jou naar hen. Het is misschien niet alles dat een kind nodig heeft. Maar wel het allerbelangrijkste.

    Zorg goed voor jezelf, lieve Bar. Je verdient het.

    Beantwoorden ↓
  23. Nathalie

    Wat schrijf je mooi…
    En hoe diep dit me raakt… ongelooflijk!

    Wat een verdriet telkens weer tot volgende week te moeten zeggen tegen je meiden…
    Ik zou niet graag in je schoenen willen staan, respect!

    Liefs,
    Nathalie

    Beantwoorden ↓
  24. Marieke

    wat een dapper, openhartig verhaal. en ergens heel herkenbaar. Ik voedt mijn dochters alleen op. hier geen co-ouderschap. Niet omdat ik ze hun vader wil onthouden maar omdat hij niet meer bieden kan dan af en toe een uurtje in mijn huis bij zijn kinderen zijn…. ik gun ze soms zo een fijn weekend bij hun vader……. jouw gevoel van dat grijze randje om je geluk, dat herken ik heel erg goed. en de rauwe plekjes op dagen dat het feest moet zijn……. ik wens je sterkte, en je meiden stralen op je foto’s!

    Beantwoorden ↓
  25. pieke

    je verhaal grijpt me aan. ik vind het indrukwekkend hoe jullie het belang van jullie kinderen kunnen blijven zien, in een regeling die zoveel van jullie vraagt.
    daarmee breng je zelf enorme offers, maar geef je je kinderen zo veel. zijn ze zelf nu op een leeftijd dat ze dit nog willen, of komt er voor hen ook een moment dat ze meer op 1 plek willen zijn?

    Beantwoorden ↓
  26. Katrien

    Al had ik mijn zoon een stabiele jeugd willen geven, met een vertrouwd thuis gevoel,
    had ik niet moeten gaan scheiden.

    Maar dat had dan wel een stabiele jeugd met een vertrouwd thuis gevoel
    en een ongelukkige moeder ingehouden.

    Nu ben ik een gelukkige moeder, met een schuld gevoel.

    Gelukkig zegt mijn zoon van 16 jaar regelmatig dat hij blij is dat wij gescheiden zijn.

    Papa is veel leuker sinds hij in Noorwegen woont,
    zonder de scheiding had ik Noorwegen anders niet leren kennen.
    (Zoonlief vind het een fantastisch land.)

    Dus ik luister naar zijn woorden en zeg tegen mijzelf;
    Geloof hem.
    En wees gelukkig.

    Beantwoorden ↓
  27. inge

    Hoi Barbara,

    Ik zie vandaag voor het eerst jouw blog/site…. ik scroll en lees en vergaap me aan de mooie foto’s.
    Zit even achter de laptop om nog een stukje te lezen van jouw blog, (raar eigenlijk he; hoe het leven van een, voor jou, totaal vreemd persoon zo kan raken dat je blijft lezen.)
    Het had zo moeten zijn! Deze week; de 2e week zonder mijn jongens, omdat we na dik 6 jaar scheiding besloten hebben om toch voor co-ouderschap te gaan…. Ik mis ze enorm en vraag me al dagen af of het ooit zal wennen… en of het gemis ooit minder wordt…. hmmmm… jouw verhaal is niet echt opbeurend daarin, hahaha! Maar wel zo herkenbaar en zo fijn om jouw ervaring hierin te lezen. Hoe mooi is dat?! Een totaal vreemd persoon raken en steunen; een jaar na het schrijven van jouw verhaal!

    Dank je wel daarvoor!

    Groetjes,
    Inge

    Beantwoorden ↓
  28. Shana

    Dag Barbara,

    Ik ben je blog nu pas tegen gekomen. Ik kan alleen maar zeggen dat het net lijkt alsof ik je verhaal zelf geschreven heb. Ik herken het enorm. Ik ben 2,5 jaar gescheiden en heb een dochter en een zoontje in co-ouderschap. En nee, het gemis vermindert inderdaad niet met de jaren, het schuldgevoel ook niet.

    Daarbij komt nog dat ik een heel moeilijke relatie (en dat is nog zacht uitgedrukt) heb met de vader van mijn kindjes. Ik kan niet met hem communiceren over de kinderen (ik ben niet voor niets van hem weg gegaan). Sterker nog, hij blokkeerde mijn nummer zodat ik hem niet kan opbellen.

    Naar de kinderen toe speelt hij een machtspelletje. Hij doet niets anders dan negatief praten over mij, scheldwoorden gebruiken als hij over mij praat, mij uitschelden bij de wissel,… wat de kinderen enorm kwetst. Het feit dat zijn ego gekrenkt werd doordat ik hem verlaten heb, is voor hem belangrijker dan de gevoelens van zijn kinderen.

    Ik sta elke dag met verdriet op, en ga elke dag met verdriet slapen, omdat ik me enorm schuldig voel over wat mijn kindjes allemaal moeten meemaken. Was ik niet vertrokken, dan moesten zij zoveel (psychisch) geweld niet ondergaan…

    Voor mezelf heb ik wel de juiste beslissing genomen, en daar hou ik me aan vast.

    Het doet veel deugd om te horen dat jouw gevoelens in een min of meer dezelfde situatie overeen komen met de mijne, en dat ik dus niet alleen ben.

    Dank je wel

    Beantwoorden ↓
  29. Mariska

    Hoi,

    Heel erg herkenbaar je verhaal. Ik had het zelf kunnen schrijven. Ik googlede op ‘co-ouderschap missen’ en toen kwam ik op deze pagina. Het verdriet dat elke keer weer overheerst bij het afscheid nemen, het missen en het enorme schuldgevoel… ik heb het zelf als kind mee gemaakt. Ouders ook gescheiden, ik had zó graag een ‘heel’ gezin gewild en ben om die reden ook vroeg zelf een gezin gaan starten (23 jaar bij de eerste). Mijn ex verliet me 3 jaar geleden voor een ander terwijl mijn jongste net geboren was. Hij bleek al jaren vreemd te gaan. En nu start hij met een ander gewoon weer opnieuw een gezin met mijn kinderen erbij.

    Ik voel je pijn en ik hoop dat het voor jou inmiddels wat minder pijnlijk al is.

    Beantwoorden ↓
  30. Floortje Martine Kik-Heerebout

    Heel mooi geschreven. Ik heb groot respect voor je!!

    Ik moet er om lachen dat je schrijft dat je later welt zult horen van je dochters wat je verkeerd hebt gedaan. De mijne is 14 en die vertelt me dat nu al zeer regelmatig.

    Beantwoorden ↓
  31. Rutger

    Hoi Bar,

    Naar aanleiding van je reactie op Twitter heb ik je blog gelezen. Met tranen in mijn ogen en herkenning van het verhaal van je man.

    Mijn ex zet ook de kinderen, als machtsmiddel en als martelwerktuig. Hartverscheurend.

    Dikke knuffel,

    Rutger

    Beantwoorden ↓
  60. bola88 link

    Very interesting points you have mentioned , appreciate it for putting up. Women have been trained to speak softly and carry a lipstick. Those days are over. by Bella Abzug.

    Beantwoorden ↓
  109. slot online

    This is very interesting, You are a very skilled blogger. I ave joined your rss feed and look forward to seeking more of your magnificent post. Also, I ave shared your site in my social networks!

    Beantwoorden ↓
  150. slot online

    Thank you, I ave recently been searching for info about this topic for ages and yours is the best I ave discovered till now. But, what about the bottom line? Are you sure about the source?

    Beantwoorden ↓
  181. visit website

    Very nice post. I just stumbled upon your blog and wanted to say that I have truly enjoyed browsing your blog posts. In any case I all be subscribing to your feed and I hope you write again very soon!

    Beantwoorden ↓
  214. USA

    Wow, awesome blog layout! How long have you been blogging for? you make blogging look easy. The overall look of your website is excellent, as well as the content!

    Beantwoorden ↓
  220. shop online

    Nice blog here! Also your web site loads up very fast! What host are you using? Can I get your affiliate link to your host? I wish my website loaded up as quickly as yours lol

    Beantwoorden ↓
  248. VidyCoin

    This very blog is without a doubt awesome and also amusing. I have discovered a bunch of interesting things out of it. I ad love to return every once in a while. Cheers!

    Beantwoorden ↓
  281. closure

    You could definitely see your expertise in the work you write. The world hopes for even more passionate writers like you who are not afraid to say how they believe. Always go after your heart.

    Beantwoorden ↓
  295. for more info

    Wow that was odd. I just wrote an really long comment but after I clicked submit my comment didn at show up. Grrrr well I am not writing all that over again. Anyhow, just wanted to say great blog!

    Beantwoorden ↓
  332. Ong Xoan Cam HDPE

    I visited a lot of website but I believe this one has got something extra in it. You can have brilliant ideas, but if you can at get them across, your ideas won at get you anywhere. by Lee Iacocca.

    Beantwoorden ↓
  337. explore

    Keep up the excellent piece of work, I read few posts on this web site and I think that your web site is really interesting and contains circles of good information.

    Beantwoorden ↓
  372. phenq reviews

    It’а†s actually a nice and helpful piece of information. I am happy that you shared this useful info with us. Please keep us informed like this. Thanks for sharing.

    Beantwoorden ↓
  374. phenq

    I will immediately seize your rss as I can not find your e-mail subscription hyperlink or e-newsletter service. Do you have any? Please permit me realize in order that I may just subscribe. Thanks.

    Beantwoorden ↓
  386. find more info

    Wow! This could be one particular of the most helpful blogs We ave ever arrive across on this subject. Basically Fantastic. I am also a specialist in this topic so I can understand your effort.

    Beantwoorden ↓
  390. seo magazin online

    Nice post. I learn something new and challenging on blogs I stumbleupon everyday. It as always useful to read through content from other authors and practice something from other web sites.

    Beantwoorden ↓

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.